Welkom op Rein Menke's Auteursblog

Kun je je nog herinneren dat je het in je puberteit vreselijk belangrijk vond om erbij te horen? Dat je bang was om buiten de groep te vallen, maar door je ontwikkelende zelfbewustzijn tegelijkertijd niets liever wilde dan je onderscheiden van anderen? Heb jij daar ook mee geworsteld? Dan ben je de enige niet. Zelfs de begaafde tekstschrijver en drummer Neal Peart van de progrockband Rush schreef erover in zijn autobiografische tekst van de song "Subdivisions": 'Conform or be cast out!' Het is mijns inziens één van de grootste veroorzakers van puberale frustratie. Dat was het bij mij in ieder geval wel, samen met acne, al dan niet verstopt in vlassige baardbeginselen.

'Misschien dat hij me wel kan helpen,' zei ik zachtjes. Ik wist dat het geen verschil zou maken of ik het het schreeuwde of alleen maar dacht, de draak zou het toch wel horen.

2025 is begonnen. De kleffe oliebollen zijn eindelijk verteerd en niet meer in staat zure oprispingen te veroorzaken. Helaas is die taak overgenomen door de vaak even kleffe nieuwjaarszoenen, uitgewisseld alsof Corona nooit heeft bestaan. Ik probeer ze ieder jaar weer te ontlopen door op 2 januari vrij te nemen. Gelukkig word ik daar dit jaar extra bij geholpen door een tussenliggend weekend, waarin iedereen naar ik mag hopen zoveel zuipt dat maandag 6 januari het verdwijnen van de koppijn hun enige wens zal zijn.

Zodra de Top 2000 wordt uitgezonden, weet je dat de feestdagen echt begonnen zijn. Daarmee wil ik zeker Sinterklaas niet tekortdoen. Het is voor de oude goedheiligman ook onmogelijk om op te boksen tegen de stortvloed aan kerstfilms die maandenlang door RTL8 over ons worden uitgestort. Zelfs de meest verstokte fans van ons laatste restje cultureel erfgoed worden erdoor gehersenspoeld. Een voordeel hiervan is dat over een paar jaar de hele zinloze zwartepietendiscussie ten onder is gegaan in de tsunami van romantische pulp die ons landje, met al zijn kostbare tradities, elke kerst weer overspoelt.

Wist je dat er volgens de laatste statistieken meer dan 600 miljoen blogs bestaan op het internet? En dat aantal groeit gestaag, bijna even snel als de wereldbevolking. Je zou haast gaan geloven dat baby's ter wereld komen onder invloed van de blogverslaving van hun moeders. Bij mijn weten is er nooit specifiek onderzoek gedaan naar deze vorm van internetverslaving, maar het kan haast niet anders of er lopen toch grote aantallen blogjunkies rond op deze wereld.

Vaak hoor je mensen verzuchten dat ze blij zullen zijn als het weer januari is. Ik begrijp dat nooit zo goed: in het ergste geval zijn de feestdagen net zo ellendig als alle andere dagen, alleen dan met een hoop ongewenste uitingen van feestvreugde zoals kerstverlichting, de Top 2000 die elk jaar meer dieptepunten kent, en onbegrensde vreetfestijnen. Als dat niks voor je is, oké, maar wees dan tenminste blij met die extra vrije dagen. Voor mij zijn die alleen al een reden tot grote vreugde.

Het is zover, deel 2 van De Vlucht van de Raaf is uitgekomen! Net als de subtitel van deel 1, Vervlogen Droom, zal die van het laatste deel van dit tweeluik bij sommigen de indruk wekken dat mijn roman autobiografisch is. Vooral voor degenen die mij kennen is de subtitel Ierland is het Einde een zoveelste aanwijzing. Ik schreef immers nog in “Een tipje van de sluier” dat het groene eiland mijn aardse paradijs is. Wellicht had ik beter een andere subtitel gekozen: deze is koren op de molen van degenen die ik er al nauwelijks van kon overtuigen dat mijn roman toch echt fictie is. Het zal het me nog moeilijker maken mijn tegenargumenten tot hun koppen als molenstenen te laten doordringen. Ik ga echter geen pogingen meer doen om hun ongelijk te bewijzen, ik heb al genoeg woorden aan deze materie gewijd. Nou ja, eigenlijk dus niet, maar om nu alweer zo’n dikke pil te gaan schrijven, enkel met als doel de verstokte overtuiging van een paar hardhoofden te weerleggen...

Het wil nog niet vlotten. Het is alweer meer dan zeven maanden geleden dat ik vol goede moed mijn eerste blog "Koppig en Eigenwijs" schreef. Sindsdien heb ik al 32 artikelen geschreven, maar het aantal lezers is voor mij net zo teleurstellend als het aantal toeschouwers voor André Hazes, tijdens zijn concert in de Plaza de Toros in Benidorm. Maar alles is relatief. Ik zou een moord doen voor die paar honderd mensen die de moeite namen om André te horen kwelen, al kan ik zijn teleurstelling wel begrijpen: de akoestiek van het zo goed als lege stadion deed hem ongetwijfeld denken aan die van de badkamer waar hij, als kleine jongen, in alle eenzaamheid zichzelf teisterde met zijn gezang.

Onlangs hoorde ik dat een vriend uit een ver verleden was overleden. Het maakte mijn  artikel Schrijven: Toveren met Tijd akelig actueel. Ik had het daarin over de rode achterlichten van de trein die ik had gemist. Hij zat ook op die trein vol gemiste kansen, en mijn vriendschap met hem was er één van. Dat hij was uitgestapt zette me aan het denken.

Consistentie in een verhaal vind ik erg belangrijk. Daarom heb ik bij het schrijven van mijn roman veelvuldig gebruik gemaakt van die geweldige toetsencombinatie Ctrl-f. Ik vraag me dan ook vaak af hoe schrijvers in het pre-digitale tijdperk zonder computer konden. Er zullen er ongetwijfeld nog zijn die er geen gebruik van maken, maar voor mij is het een godsgeschenk. Omdat ik thuis niets in goede en geordende staat, zoals de Archiefwet voorschrijft, bewaar, zou het een ramp zijn als ik niet de beschikking zou hebben over zo’n digitale toverdoos. Tijdens mijn haast obsessieve jacht op tegenstrijdigheden zou ik al snel bedolven worden door een fluisterende lawine van flinterdunne vellen papier, afkomstig van de wankele flanken van Mount Manuscript.

Waar blijft de tijd? Je hoort deze verzuchting nog weleens wanneer mensen elkaar na lange tijd weer ontmoeten. Ik weet het niet, net zomin ik het antwoord weet op de vraag wat tijd nu eigenlijk is. Je moet al een filosoof of natuurkundige zijn wil je hier iets zinnigs over kunnen zeggen.

Schrijven leek me een geweldig vak. Lekker in mijn eentje dagenlang op een zolderkamertje mijn fantasie de vrije loop laten, het liefst aan de ruige Ierse westkust met een mooi uitzicht op zee, waar ik naar inspiratie zou kunnen zoeken in het opspattende schuim van de grijze golven. Een plek waar zelfs een writersblock aangenaam zou zijn.