Welkom op Rein Menke's Auteursblog

Vanaf de eerste keer dat Madelief haar hoofdje boven de grond stak, werd ze overweldigd door alle kleuren en geuren die haar omringden. Ze keek haar ogen uit, vol bewondering voor de prachtige bloemen die hoog boven haar uittorenden. Ze hadden de vreemdste namen: die van het boerenwormkruid deed haar griezelen, maar ze genoot van zijn gele bolletjes die vrolijk wuifden in de wind, omringd door vliegjes en bijtjes. Andere schoonheden droegen namen die hen meer eer aandeden, zoals de oosterse morgenster, die straalde als de zon, of het duizendblad, al was duizendbloem een toepasselijker naam geweest. Madelief had zelfs oog voor de schoonheid van de ruwe akkerdistel, een ruwe bolster, blanke pit type met prachtige, paarse bloemenhoofdjes aan de uiteinden van zijn stekelige stengels.

De wereld verandert, en in een steeds sneller tempo. De mensheid deed er meer dan 100.000 jaar over om gedachten vast te leggen voor het nageslacht, maar het was pas rond 1450 dat dit op een min of meer praktische manier mogelijk was. Egyptische schrijvers hadden hele piramides nodig om hun verhalen te vertellen en de kleitabletten van Mesopotamië waren ook niet bepaald handzaam. Ook voor Mozes kwam de uitvinding van de boekdrukkunst te laat: het had hem een klauterpartij met een paar stenen tafelen op zijn rug kunnen besparen.

Deel twee van mijn roman “De Vlucht van de Raaf” is alweer een maand geleden verschenen en sindsdien is het wachten op reacties begonnen. Ik bedoel hiermee de reacties op de gehele roman. Op deel één heb ik al veel respons gehad waar ik natuurlijk erg blij mee ben, maar nu de tweeling compleet is merk ik dat mijn twijfel toch weer toeneemt. Dan herhaal ik maar weer mijn mantra “als ik het zelf mooi vind zal ik wellicht niet de enige zijn”.

Niets is me te min om mijn roman "De Vlucht van de Raaf" te promoten: tsunami’s van Facebookberichten, blogposts, een eigen website waar ik, tegen mijn aard in, mezelf in de spotlights zet... Onlangs heb ik zelfs een Instagram-account aangemaakt! Al deze activiteiten zou je ook kunnen zien als smeken en bedelen om aandacht. Ja, om een succesvol auteur te worden zul je eerst door een modderbad moeten kruipen, met een commercial-smile op je tronie geplamuurd, waarmee je de indruk moet wekken dat je het nog leuk vindt ook. En dan maar hopen dat je gezichtsmasker niet opdroogt en je ware enthousiasme, of het gebrek daaraan, door de scheuren en barsten zichtbaar wordt.

Kun je je nog herinneren dat je het in je puberteit vreselijk belangrijk vond om erbij te horen? Dat je bang was om buiten de groep te vallen, maar door je ontwikkelende zelfbewustzijn tegelijkertijd niets liever wilde dan je onderscheiden van anderen? Heb jij daar ook mee geworsteld? Dan ben je de enige niet. Zelfs de begaafde tekstschrijver en drummer Neal Peart van de progrockband Rush schreef erover in zijn autobiografische tekst van de song "Subdivisions": 'Conform or be cast out!' Het is mijns inziens één van de grootste veroorzakers van puberale frustratie. Dat was het bij mij in ieder geval wel, samen met acne, al dan niet verstopt in vlassige baardbeginselen.

'Misschien dat hij me wel kan helpen,' zei ik zachtjes. Ik wist dat het geen verschil zou maken of ik het het schreeuwde of alleen maar dacht, de draak zou het toch wel horen.

2025 is begonnen. De kleffe oliebollen zijn eindelijk verteerd en niet meer in staat zure oprispingen te veroorzaken. Helaas is die taak overgenomen door de vaak even kleffe nieuwjaarszoenen, uitgewisseld alsof Corona nooit heeft bestaan. Ik probeer ze ieder jaar weer te ontlopen door op 2 januari vrij te nemen. Gelukkig word ik daar dit jaar extra bij geholpen door een tussenliggend weekend, waarin iedereen naar ik mag hopen zoveel zuipt dat maandag 6 januari het verdwijnen van de koppijn hun enige wens zal zijn.

Zodra de Top 2000 wordt uitgezonden, weet je dat de feestdagen echt begonnen zijn. Daarmee wil ik zeker Sinterklaas niet tekortdoen. Het is voor de oude goedheiligman ook onmogelijk om op te boksen tegen de stortvloed aan kerstfilms die maandenlang door RTL8 over ons worden uitgestort. Zelfs de meest verstokte fans van ons laatste restje cultureel erfgoed worden erdoor gehersenspoeld. Een voordeel hiervan is dat over een paar jaar de hele zinloze zwartepietendiscussie ten onder is gegaan in de tsunami van romantische pulp die ons landje, met al zijn kostbare tradities, elke kerst weer overspoelt.

Wist je dat er volgens de laatste statistieken meer dan 600 miljoen blogs bestaan op het internet? En dat aantal groeit gestaag, bijna even snel als de wereldbevolking. Je zou haast gaan geloven dat baby's ter wereld komen onder invloed van de blogverslaving van hun moeders. Bij mijn weten is er nooit specifiek onderzoek gedaan naar deze vorm van internetverslaving, maar het kan haast niet anders of er lopen toch grote aantallen blogjunkies rond op deze wereld.

Vaak hoor je mensen verzuchten dat ze blij zullen zijn als het weer januari is. Ik begrijp dat nooit zo goed: in het ergste geval zijn de feestdagen net zo ellendig als alle andere dagen, alleen dan met een hoop ongewenste uitingen van feestvreugde zoals kerstverlichting, de Top 2000 die elk jaar meer dieptepunten kent, en onbegrensde vreetfestijnen. Als dat niks voor je is, oké, maar wees dan tenminste blij met die extra vrije dagen. Voor mij zijn die alleen al een reden tot grote vreugde.

Het is zover, deel 2 van De Vlucht van de Raaf is uitgekomen! Net als de subtitel van deel 1, Vervlogen Droom, zal die van het laatste deel van dit tweeluik bij sommigen de indruk wekken dat mijn roman autobiografisch is. Vooral voor degenen die mij kennen is de subtitel Ierland is het Einde een zoveelste aanwijzing. Ik schreef immers nog in “Een tipje van de sluier” dat het groene eiland mijn aardse paradijs is. Wellicht had ik beter een andere subtitel gekozen: deze is koren op de molen van degenen die ik er al nauwelijks van kon overtuigen dat mijn roman toch echt fictie is. Het zal het me nog moeilijker maken mijn tegenargumenten tot hun koppen als molenstenen te laten doordringen. Ik ga echter geen pogingen meer doen om hun ongelijk te bewijzen, ik heb al genoeg woorden aan deze materie gewijd. Nou ja, eigenlijk dus niet, maar om nu alweer zo’n dikke pil te gaan schrijven, enkel met als doel de verstokte overtuiging van een paar hardhoofden te weerleggen...

Het wil nog niet vlotten. Het is alweer meer dan zeven maanden geleden dat ik vol goede moed mijn eerste blog "Koppig en Eigenwijs" schreef. Sindsdien heb ik al 32 artikelen geschreven, maar het aantal lezers is voor mij net zo teleurstellend als het aantal toeschouwers voor André Hazes, tijdens zijn concert in de Plaza de Toros in Benidorm. Maar alles is relatief. Ik zou een moord doen voor die paar honderd mensen die de moeite namen om André te horen kwelen, al kan ik zijn teleurstelling wel begrijpen: de akoestiek van het zo goed als lege stadion deed hem ongetwijfeld denken aan die van de badkamer waar hij, als kleine jongen, in alle eenzaamheid zichzelf teisterde met zijn gezang.