Is Ierland het Einde?

De subtitel van deel twee van mijn roman "De Vlucht van de Raaf" luidt “Ierland is het Einde”. Maar is dat werkelijk zo? Ooit vond ik van wel, maar tegenwoordig denk ik daar anders over.

Toen ik daar in 1989 voor het eerst kwam was ik er weg van, zelfs zo erg dat ik er nooit meer weg wilde. Voor zover ik weet stam ik niet af van de leprechauns, maar toch voelde ik me er onmiddellijk thuis.

Sindsdien is Ierland veranderd. Kon je destijds nog in het hoogseizoen als eenzame bezoeker genieten van magische plekken als Newgrange, The Rock of Cashel of The Cliffs of Moher, vandaag de dag is het daar zelfs buiten het seizoen net zo druk als op een woonboulevard op tweede paasdag.

'When you’re in love with a beautiful woman, it’s hard' song Doctor Hook ooit. Wilde de muzikale dokter daarmee beweren dat alle mooie vrouwen per definitie polygaam zijn? Onzin natuurlijk, maar wat Ierland betreft heeft hij helaas gelijk: iedereen mag genieten van haar glooiingen. Ik vind het moeilijk haar te moeten delen met anderen. Soms raak ik al geïrriteerd als anderen dwepen over MIJN land. Ze is mijn prachtige geliefde en ik ben monogaam. Het kan haar echter niks schelen...

Mijn gevoelens voor Ierland zijn in de loop van de jaren veranderd. Ik hou nog steeds zielsveel van haar, maar mijn puberale verliefdheid is gerijpt tot een bedaagde, volwassen genegenheid. Vroeger maakte mijn liefde me blind voor haar imperfecties, maar inmiddels weet ik dat ook zij haar onhebbelijkheden heeft.

Na mijn eerste vakantie daar riep ook ik dezelfde onzin als al die selfie-toeristen: ‘Ieren zijn zulke aardige mensen!’ Flauwekul! ‘Elke pub zit vol vrolijk zingende en dansende, vriendelijke roodharigen.' Onzin, heb je al die lavelozen aan de bar niet gezien dan? Of: 'iedereen vertelt prachtige verhalen!’ Angus shit! Evenmin waar als dat wij allemaal op klompen lopen.

Zo betrad ik ooit een pub in een afgelegen dorpje aan de Ierse westkust, in een gebied dat tot de Gaeltacht behoort. Ik weet nog goed hoe de gesprekken, gevoerd in het onbegrijpelijke gaelic, stilvielen, en alle ogen zich op mij vestigden. Het was alsof ik een saloon binnenkwam met een prijs op mijn hoofd. Ik kon het nog bagatelliseren met de gedachte dat die oude boertjes wellicht nog nooit een graatmager wezen, in zwarte, ultra strakke jeans, waarin mijn spijkerfiguur nog "beter" tot zijn recht kwam, hadden gezien. Voor hen was ik een alien, met mijn lange haar en bleke gezicht. Pas nadat ik, tot leedvermaak van mijn vriendin, onzeker stotterend een “gint of Puinness” had besteld, durfden ze hun conversaties weer voort te zetten. Ik begreep niets van dat leprechaun-taaltje, maar ik had het sterke vermoeden dat ik het mikpunt van hun spot was. Ze hadden in ieder geval wel lol die avond... Al met al was het een onschuldig voorval, dat minder gênant werd al naargelang ik meer pints of Guinness naar binnen had gewerkt.

Dat Ieren echte hufters kunnen zijn, ondervond ik zo'n 10 jaar geleden. Ik wilde mijn vriendin de Gap of Dunloe laten zien, ook zo'n plek waar je je vroeger alleen kon wanen. Het was inmiddels al een echte tourist trap geworden, maar toch wilde ik haar die prachtige kloof laten zien, en de daar vlakbij gelegen nog mooiere Black Valley. Ik had daar ooit gefietst, over stille, smalle weggetjes waar je niemand tegenkwam, maar dit keer wilde ik het paradijs met de auto binnengaan. De wegen waren nog steeds smal, maar wat geeft het als je de enige bent?

Ik heb het geweten... Sinds mijn laatste bezoek hadden de jaunting cars, paardenkoetsjes voor maximaal vier personen, het Ierse equivalent van rondvaartboten, hun actieradius uitgebreid. Vroeger bleven ze hangen in de Gap, maar nu bevuilden ze, met de uitwerpselen van hun paarden en, nog erger, hordes toeristen, mijn geliefde, rustige Black Valley. Zoals Dr. Hook al song: een mooie vrouw heb je nooit alleen. Ik nam het dus voor lief en reed dapper verder met mijn Fiatje Punto.

Totdat er, natuurlijk op een onmogelijk smal en steil weggetje, ons een jaunting car tegemoetkwam. De man op de bok was niet van plan zijn paard in zijn achteruit te zetten, dus zat er niets anders op dan achteruit de helling af te rijden. Niet zo gemakkelijk zonder hill-holder en andere technische foefjes, die van de onhandigste automobilisten topbestuurders maken. De koetsier had weinig boodschap aan deze onvolkomenheid van mijn Fiat en vond het ook nog nodig om zijn paard als dreigmiddel te gebruiken. Na diverse vruchteloze pogingen, van zeer dichtbij aangestaard door het paard, bleef ik, met het schuim op mijn motorkap, halverwege de steil aflopende berm steken. Was Ierland dan het einde voor mijn auto?

Ik was onthutst door de houding van de man: dat kon toch geen Ier zijn? Eerder een Fransman, Toen hij ons eindelijk kon passeren hoefde ik daar niet meer aan te twijfelen: er was geen woord Frans bij wat de vriendelijke Ier me toeriep.

Nee, Ierland is niet meer het einde. Bedenk je dus, voordat je ernaartoe gaat, dat het daar niet zo geweldig is als men beweert. Je wordt er overlopen door toeristen die denken dat het HUN eiland is. De wegen zijn smal en zitten vol gaten, en achter elke rots of struik in de berm kan een schaap in hinderlaag liggen. Wees gewaarschuwd: ze zijn getraind om op het laatste moment voor je auto te springen, omdat je in Ierland altijd de schuldige bent als je zo'n beest voortijdig tot een bol wol transformeert.

En geloof ook niet dat het echt zo gezellig is in de pub. Dat wordt het pas na vier liter van dat zwarte slootwater dat ze bier noemen, een noodzakelijke hoeveelheid omdat het zo belachelijk weinig alcohol bevat. Over slootwater gesproken: drink in Sint Patricks naam geen koffie! Ga lekker naar een warm land waar het niet elke dag regent. Ik zal me wel opofferen om naar dat vreselijke eiland te gaan. De eenzaamheid en dat smerige bier neem ik dan wel voor lief.

Sláinte!

Ierland is het.

Einde!

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.