Is Ierland het Einde? - Deel 2 (kort verhaal)

In september 2015 gingen mijn vriendin en ik op vakantie naar Ierland. We hadden besloten met mijn auto te gaan en namen de veerboot vanuit Cherbourg, omdat we dan het grootste deel van de 16 uur durende reis slapend zouden kunnen afleggen.

De boot bleek even luxueus te zijn als een olietanker onder Panamese vlag. De meeste passagiers waren vrachtwagenchauffeurs, waardoor het soms leek alsof we in een varende gevangenis zaten. Gek genoeg kregen in deze gevangenis de bajesklanten het beste te eten. Er was in het "restaurant" zelfs een apart gedeelte voor de ongeschoren, ongewassen heren gereserveerd. Het gewone volk moest het doen met een lopend buffet, waar het vreten, een ander woord verdiende het niet, op ons bord werd gekwakt zoals in een scène van “The Shawshank Redemption”.

Eenmaal in Ierland was het leed alweer snel vergeten. Drie weken lang genoten we volop, mede dankzij het on-Iers mooie weer, met blauwe luchten en temperaturen die de schapen deden verlangen naar een vacht met ritssluiting. Het autorijden verliep ook zonder problemen, afgezien van de confrontatie met de jaunting car in Black Valley waar ik het in “Is Ierland het Einde?” over had. Aan het eind van de vakantie vertrokken we dan ook met pijn in ons hart richting Rosslare, ruim op tijd om de veeboot, eh, veerboot, niet te missen.

In de buurt van Dungarvan, met nog zo’n honderd kilometer te gaan, sloeg echter het noodlot toe: van het ene op het andere moment gaf mijn Fiat de geest. Niet met een reutelend motorgeluid dat nog enige hoop op een wederopstanding zou bieden, maar met een droge tik, gevolgd door doodse stilte. Niets werkte nog, zelfs de, toevalligerwijs overbodige, ruitenwissers niet.

Na de eerste paniek trad rouwfase één in: het op diverse manieren aanroepen van degene in de on-Iers blauwe hemel die ik verantwoordelijk achtte voor dit onheil. Mijn vriendin liet me maar begaan, zij onderging ons lot een stuk volwassener, totdat er even verderop een auto met vier nonnen stopte. Terwijl de dames naar ons toe strompelden, twee kilometer verderop was een bejaardentehuis voor nonnen gevestigd, siste ze me toe me in te houden, op straffe van twee weken geen seks. Nu mocht het wat mij betreft wel even wat minder, maar twee weken?

De nonnen waren zelfs naar Ierse maatstaven erg vriendelijk, maar even nutteloos als een automonteur op een preekstoel. Na het ontvangen van hun zegeningen trad dan ook rouwfase twee in: het uitvoerig uiten van zelfmedelijden, die eindigde toen er na twee uur eindelijk een auto stopte. De bestuurder bleek, oh wonder, een automonteur te zijn. Terwijl hij onder de motorkap bezig was, dankte ik de nonnen voor hun gebeden, God voor zijn vergevingsgezindheid en voor de zekerheid ook nog de duivel, ingeval hij dit mirakel voor ons had geregeld, als beloning voor mijn godslasterlijke taal.

Helaas was de monteur net zo nuttig als een non in een garage. De distributieketting was gebroken, waardoor hij niets anders kon doen dan de sleepdienst bellen. Laat nou net die ketting de reden zijn geweest dat ik die auto had gekocht. De verkoper had me verteld dat die, in tegenstelling tot een distributieriem, nooit kon breken. Ja ja...

Nadat de monteur ons had achtergelaten bij onze levenloze Fiat, had ik alle tijd om dit keer het Universum op alle mogelijke manieren te verwensen, omdat we inmiddels ook te laat waren om de veerboot te halen. Fatsoenshalve, maar nog zeker niet bekoeld, stopte ik mijn tirade toen de sleepdienst eindelijk arriveerde. Met lede ogen keek ik toe hoe mijn Fiat haar laatste troosteloze meters aflegde, voortgetrokken door een katrol waarmee ze op een takelwagen werd gehesen. Even later zaten we naast de bestuurder en begon de laatste rit van mijn Fiat naar het stadje Kilkenny.

De eerste kilometer waren we nog in staat met elkaar te overleggen wat we de komende dagen zouden moeten doen, maar al gauw bleek dat het weinig nut had om over dat soort futiliteiten te praten als je de dood in de ogen kijkt. De bestuurder was een ware idioot op de weg, die kennelijk in de veronderstelling was dat mijn Fiat een dinkytoy was. Met meer dan honderd km per uur denderde hij over de Ierse wegen, nauwelijks afremmend voor bochten en met een voorliefde voor inhalen op het moment dat er een tegenligger opdoemde. Wonder boven wonder kwamen we veilig in Kilkenny aan; het was nog niet onze tijd om te gaan.

Het was ook nog niet tijd om naar huis te gaan. Pas na een paar dagen noodgedwongen extra vakantie konden we eindelijk, zonder Fiat, terug naar huis. De ANWB betaalde de taxikosten voor de rit naar het vliegveld, dus dat was een meevaller. De rit viel echter allesbehalve mee: de taxichauffeur was een vriendelijke, maar al wat oudere man. Onderweg naar Dublin vertelde hij dat hij al een tijdje met pensioen was en af en toe wat bijkluste in de taxi. Ik begon ongerust te worden toen hij vertelde dat hij nog nooit op de drukke ringweg van Dublin was geweest en dat hem dat wel een leuke uitdaging leek.

Het was niet zijn enige uitdaging. Terwijl we op de achterbank zaten, werd de typisch Ierse welbespraaktheid van de chauffeur met elke afgelegde kilometer minder. Een verontrustende slingerbeweging van de auto gaf aan dat hij de uitdaging om wakker te blijven niet aankon: juist op het drukste gedeelte van het Ierse wegennet was de man in slaap gevallen! Dankzij een flinke por van mijn vriendin in zijn zij hebben we het overleefd, maar Ierland was inderdaad bijna het einde!

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.