De Muze van Madelief (kort verhaal)

Vanaf de eerste keer dat Madelief haar hoofdje boven de grond stak, werd ze overweldigd door alle kleuren en geuren die haar omringden. Ze keek haar ogen uit, vol bewondering voor de prachtige bloemen die hoog boven haar uittorenden. Ze hadden de vreemdste namen: die van het boerenwormkruid deed haar griezelen, maar ze genoot van zijn gele bolletjes die vrolijk wuifden in de wind, omringd door vliegjes en bijtjes. Andere schoonheden droegen namen die hen meer eer aandeden, zoals de oosterse morgenster, die straalde als de zon, of het duizendblad, al was duizendbloem een toepasselijker naam geweest. Madelief had zelfs oog voor de schoonheid van de ruwe akkerdistel, een ruwe bolster, blanke pit type met prachtige, paarse bloemenhoofdjes aan de uiteinden van zijn stekelige stengels.

Madelief droomde ervan net zo groot te worden als haar zus Margriet, zodat iedereen kon zien hoe mooi ze werkelijk was. Dan zou ze de mooiste verhalen vertellen en alle bloemen zouden vol bewondering naar haar luisteren. Maar toen het volop zomer was merkte ze dat ze niet meer groter werd en genoegen moest nemen met een bescheiden plaatsje in de wei, verstopt tussen het groene gras en overschaduwd door grote, zelfverzekerde bloemen, die met hun kleurige koppen op haar neerkeken. Het maakte haar onzeker en triest. Niemand die haar zag of hoorde. Vaak boog ze dan haar hoofdje, waardoor haar tranen als morgendauw van haar tere blaadjes op de grond druppelden.

Totdat ze op een dag merkte dat er een vlieg van haar tranen dronk, dankbaar gebruikmakend van de minuscule, vochtige oases op de zongedroogde grond. Op dat moment besefte ze dat ze op de verkeerde plek naar aandacht had gezocht. Anders dan de ijdele, zelfingenomen bloemen, zag de vlieg haar wel staan. Eindelijk had ze iemand die naar haar verhalen wilde luisteren. Verhalen over die mooie, sterke, bloemen, die zo hautain op haar neerkeken. Ze beschreef hun pracht en praal, maar ook hun narcisme, en hoe meer ze erover vertelde, des te meer ze de ware schoonheid van de vlieg zag.

‘Wat vertel je toch prachtige verhalen,’ zei de vlieg op een dag. ‘Waarom schrijf je ze niet op?’

‘Ach, dat heeft geen nut, er is niemand die naar mijn verhalen luistert, dus waarom zouden ze die dan wel lezen?’

‘Als je vanuit je hart schrijft zullen ze dat heus wel doen. Schrijf over wat jij zelf mooi vindt,’ zei de vlieg.

Vol goede moed ging Madelief aan de slag. Ze schreef de mooiste verhalen over alle bloemen die ze kende, maar er was nog steeds niemand die ze wilde lezen. Toch ging ze ermee door, dankzij de bemoedigende woorden van de vlieg. Totdat ze zich op een morgen realiseerde dat ze alleen maar voor de vlieg schreef. Het kon haar niet meer schelen dat er verder niemand anders was die haar verhalen wilde lezen, als de vlieg ze maar mooi vond. Ze herinnerde zich zijn goede raad en plotseling, zoals een schittering van de zon in een dauwdruppel op één van haar bloemblaadjes, zag ze het licht: eigenlijk was de vlieg veel mooier dan de bloemen. Ze bewonderde zijn grote, glanzende ogen, waarin ze zichzelf tientallen keren terugzag. De prachtige kleuren van zijn rug, die dan weer groen en dan weer blauw leken, en de tere vleugels die zijn ware aard toonden. Vanaf dat moment schreef ze over niets anders dan de vlieg, haar muze.

Haar verhalen werden nog mooier en waren zo talrijk dat de grond rondom haar bezaaid lag met bladzijden, alsof haar witte bloemblaadjes uitvielen en weer werden vervangen door nog mooiere. Het was een aanblik die de hautaine bloemen niet kon ontgaan. Sommigen werden nieuwsgierig en lazen Madeliefs verhalen over haar mooie muze. Het duurde niet lang of de lucht boven de weide was gevuld met een gezoem als van een zwerm woedende wespen. Het waren de bloemen. Ze lachten Madelief uit omdat ze zo onnozel was om over die vieze vlieg te schrijven. Ze noemden haar verhalen slecht en beweerden dat dat ook niet anders kan als je schrijft over zo’n slecht beest.

Het deed Madelief veel verdriet. Hoe konden ze beweren dat de vlieg slecht was? Ze hadden nooit de moeite genomen om goed naar hem te kijken, of te luisteren naar zijn wijze woorden. Wisten ze wel dat hij het was die haar had aangemoedigd om over hen te schrijven? Ze waren zo arrogant dat ze niet eens een poging hadden gedaan om haar verhalen over hen te lezen. Teleurgesteld besloot ze dat ze haar verhalen niet verdienden en ze nam zich voor nooit meer te schrijven.

De dagen daarna begon haar hoofdje steeds verder te hangen. Zelfs op de mooiste zomerdagen had ze geen zin om zich naar de zon te wenden, zoals alle bloemen deden. Daardoor zagen die niet dat Madelief begon weg te kwijnen. Wie het wel zag was de vlieg.

‘Waarom schrijf je niet meer, Madelief?’ vroeg hij.

‘Niemand vindt mijn verhalen mooi, zelfs niet als ik schrijf over wat ik écht mooi vind. Dan lachen ze me uit.’

De vlieg zoemde zacht: ‘Je schrijft te veel voor anderen. In alles zit schoonheid, maar niet iedereen ziet dat. Jij wel. Laat jouw oog voor schoonheid spreken, maar schrijf zo dat je het zelf mooi vindt. Pas dan kun je floreren en anderen van jouw schoonheid laten genieten.

Vanaf dat moment schreef Madelief niet meer om gezien te worden, maar om iets moois te creëren, voor zichzelf en haar muze. En iedereen die er oog voor had zag dat ze bloeide als nooit tevoren.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit verhaal wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.