De Top 2000 en mijn goede voornemen van 2023

Zodra de Top 2000 wordt uitgezonden, weet je dat de feestdagen echt begonnen zijn. Daarmee wil ik zeker Sinterklaas niet tekortdoen. Het is voor de oude goedheiligman ook onmogelijk om op te boksen tegen de stortvloed aan kerstfilms die maandenlang door RTL8 over ons worden uitgestort. Zelfs de meest verstokte fans van ons laatste restje cultureel erfgoed worden erdoor gehersenspoeld. Een voordeel hiervan is dat over een paar jaar de hele zinloze zwartepietendiscussie ten onder is gegaan in de tsunami van romantische pulp die ons landje, met al zijn kostbare tradities, elke kerst weer overspoelt.

Waar Kerstmis ooit draaide om de onbevlekte ontvangenis, is dit van oorsprong christelijke feest verworden tot een onafzienbare golf van kleffe romantiek, iets waar de arme timmerman Jozef alleen maar van kon dromen. Het is me overigens een raadsel waarom die link ooit is gelegd, tenslotte is de Kerstman, net als de Sint, lid van de Vereniging van Eigenaren van Enorme Prostaten.

Gelukkig staan er in de Top 2000 niet alleen liefdesliedjes. Er is voor oude rockers zoals ik genoeg te genieten. Toch is het elk jaar weer een bron van ellende en ergernis om verschillende redenen. Zo neemt het aantal nieuwe liedjes zienderogen toe, songs die nog niet hebben bewezen de tand des tijds te kunnen doorstaan, laat staan uit te groeien tot klassiekers. Het zal te maken hebben met de pogingen van Radio 2 om jongere luisteraars aan te trekken. Net alsof een schrijver als Gerard Reve koste wat kost jonge lezers wil bereiken en daarom maar kinderboeken gaat schrijven.

Als ex-muzikant gun ik die nieuwe acts hun succes wel, al maken ze het me vaak wel erg moeilijk, maar als ik Dermot Kennedy op nummer 6 zie staan breekt mijn hart. Smaken verschillen, maar de beste man, eerder knul, moest nog geboren worden toen het merendeel van de top 10 al een hit was. “Better days” heet zijn liedje, en beluisteren ervan doet me daar hevig naar verlangen!

Het is de kift, hoor ik je al denken, en ja, natuurlijk ben ik jaloers. Als ik een trouwe schare volgers op Facebook zou hebben zat er misschien een Danny Vega-succesje in, al vind ik eerlijk gezegd mijn songs beter dan die van hem. Ja, je moet in jezelf geloven, zoals ik al schreef in “De Joost Klein methode”.

Het heeft echter niks te maken met het naleven van mijn goede voornemen, genomen in december 2023, om in 2024 niet naar de Top 2000 te luisteren, ondanks dat het aantal songs waar ik niet warm of koud van word nog altijd veel lager is dan de kneiters waar mijn hart nog steeds sneller van gaat kloppen. Veel daarvan staan in mijn cd-rek. Natuurlijk kan ik ze beter gewoon beluisteren op het moment dat het mij uitkomt, maar het heeft wel wat om één keer per jaar die pareltjes, die soms te weinig aandacht van me krijgen, terug te horen vanaf een gigantische verzamel-cd in een speler waar de Nederlandse bevolking op de shuffle-knop heeft gedrukt.

Maar het was juist die bevolking die de reden was van dat goede voornemen. Er is niets mis met op je eigen manier genieten van muziek. Zoals ik al schreef in “Hoe schrijf ik een goede blog” is iedereen uniek, met eigen gevoelens en gedachten. Als je die wilt delen tijdens het beluisteren van de Top 2000, ga je gang, al is er weinig unieks aan het merendeel van de opmerkingen die door het beeld scrollen. Opmerkingen als: ‘Lekker op de bank met Piet, luisteren naar de Top 2000,’ of: ‘Mien staat gezellig in haar eentje oliebollen te bakken, en ik zit lekker met de poes voor de tv.' Erger wordt het als volslagen vreemden gaan vertellen welke nostalgische associaties ze hebben bij de songs die ten gehore worden gebracht. Songs die ook bij mij herinneringen oproepen. Unieke herinneringen, gedachten en gevoelens. Ik zit niet te wachten op die van anderen en vind het ontzettend ontnuchterend als ik dankzij de muziek terugga in de tijd, om te ontdekken dat die herinnering bedolven ligt onder die van iemand anders.

Het is natuurlijk ieders goed recht om lief en leed te delen. Het zal misschien ook te maken hebben met een samenhorigheidsgevoel dat tegenwoordig alleen nog maar oplaait na alweer een ramp. In die zin dient de Top 2000 een prachtig doel: even wegdromen in het verleden toen alles nog goed leek.

Maar zonder te oordelen: voor mij werkt het niet op die manier. Voor mij was en is muziek meer dan een soundtrack van mijn leven, zoals dat zo vaak wordt beweerd tijdens die dagenlange uitzending. Muziek geeft mij de macht om die soundtrack te remixen tot een voor mij unieke ervaring. Het stelt mij in staat het schroot en puin, maar ook de bouwstenen van mijn leven, door elkaar te husselen tot een voor mij dragelijke, unieke ervaring. Het is een methode die ook goed van pas kwam bij het schrijven van “De Vlucht van de Raaf”. Dat werkt echter alleen in een innerlijke stilte, zonder afleiding van buitenaf. Dan ben ik op mijn creatiefst, in mijn zelfgekozen, noodzakelijke eenzaamheid waar ik over schreef in “Introvert of Extravert”.

Ik luister dus niet meer naar de Top 2000, maar als jij dat wel doet, geniet er dan van op jouw unieke manier. Dans door de huiskamer, zing luidkeels mee in je auto, of iets minder hard op kantoor. Dan zet ik een cd op, sluit mijn ogen, en waan me in mijn eigen wereld.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.