Inspiratie en Integratie

Vaak hoor je mensen verzuchten dat ze blij zullen zijn als het weer januari is. Ik begrijp dat nooit zo goed: in het ergste geval zijn de feestdagen net zo ellendig als alle andere dagen, alleen dan met een hoop ongewenste uitingen van feestvreugde zoals kerstverlichting, de Top 2000 die elk jaar meer dieptepunten kent, en onbegrensde vreetfestijnen. Als dat niks voor je is, oké, maar wees dan tenminste blij met die extra vrije dagen. Voor mij zijn die alleen al een reden tot grote vreugde.

Leef je ook eens in in de situatie van Sinterklaas. Voor hem geen vrije dagen, en als wij ons met veel geklaag overgeven aan de kerstdis, no pun intended, heeft hij zijn staf alweer moeten opbergen, maar niet voordat hij nog een laatste keer weemoedig over zijn dof glanzende staaf heeft gewreven. Het moet hem zwaar vallen, de wetenschap dat zijn gulden roede weer een jaar lang onaangeroerd zal blijven. Het is het harde lot van een oude man die leeft om anderen te plezieren, maar zelf het grootste deel van het jaar bitter weinig te genieten heeft. Een eenzame man in een bloedheet Madrid, waar de hitte hem dwingt zich van zijn baard te ontdoen waardoor de kans op herkenning nog kleiner wordt, en daarmee zijn kansen op een liefdevolle wederdienst van een gelovige toerist.

Toch kleven er ook voor mij wel wat nadelen aan de feestmaand. In deze periode wordt er nog meer dan anders een beroep gedaan op mijn inspiratie, iets waar je als schrijver erg zuinig op moet zijn. Voor je het weet is je voorraad op, en een tekort is bijna net zo erg als dat wat de Sint na zes december weer maandenlang moet ondergaan. Inspiratie is voor creatievelingen onmisbaar. Zonder dat ongrijpbare fenomeen zijn het slechts gewone mensen, wat hen zo tegenstaat dat ze alles doen om maar niet gewoon te lijken. Ze dragen vaak bizarre kleding, of brillen waar zelfs Elton John zich voor zou schamen. Anderen doen a-modieuze dingen met hun kapsel: excentrieke kleuren, quasi verknipte coups of lachwekkend lang haar. Nee, zeg maar niets, ik weet het: door de boter op mijn hoofd is mijn frisuur zo vet als een frituur. Misschien is het een soort verzekering tegen verlies van inspiratie, zodat we de schijn nog kunnen ophouden wanneer de muze ons in de steek heeft gelaten.

Ik had nooit iets tegen de feestdagen, maar dat begint te veranderen. De laatste jaren merk ik steeds meer dat ze een onevenredig groot deel van mijn inspiratievoorraad opslokken. Het wordt steeds moeilijker om cadeautjes te verzinnen voor anderen, of zelfs een verlanglijstje voor mezelf te maken. Tot nu toe is het gevreesde writer’s block me bespaard gebleven, maar mijn elk jaar moeizamere worsteling om een verrassing te verzinnen voor mijn vriendin geeft me wel een indruk van hoe dat aan moet voelen. En dan zijn er nog anderen die ik moet verrassen, wegens een door mijzelf ingestelde traditie om dat elke Sinterklaasviering te doen, maar toen dacht ik nog dat mijn put met ideeën bodemloos was.

Maar ja, pakjesavond was altijd mijn favoriete feest, waardoor ik nog steeds de behoefte voel om deze traditie in ere te houden, ook al vieren we daarmee eigenlijk de verjaardag van een bejaarde directeur van een commercieel bedrijf, met een groot aantal onderbetaalde zwartwerkers als personeel. Het is een gebruik dat met hand en tand verdedigd moet worden tegen hen die onze cultuur teniet willen doen, zo cruciaal dat het onderdeel uitmaakt van de inburgeringscursus. Het is dan wel eigenaardig dat wij na vijf december weer hard ons best doen onze “cultuur” te integreren met de Amerikaanse, die ons Black Friday en Halloween heeft gebracht, en Kerstmis heeft gedevalueerd tot een eindeloze reeks films met "Christmas" in de titel.

Integratie is tegenwoordig een toverwoord dat het onmogelijke mogelijk kan maken. We denken er de engel van vrede en gelijkheid mee op te kunnen roepen, zonder te beseffen dat we daardoor meer gehoor krijgen bij de demon van oorlog en onrecht. Integreren wordt namelijk maar al te vaak verward met het aan anderen opdringen van onze normen en waarden, terwijl die al grotendeels zijn geassimileerd door de gebruiken van een land waar de president zijn eigen versie van “Eigen volk eerst!” brult. En zo volgen wij slaafs, in het kielzog van het “Kabinet Schuif”, onze grote broer, die ons natuurlijk best wil helpen zolang het maar genoeg schuift. Maar ik dwaal af in een betoog waarvan ik in mijn blog "Harde Woorden" nog beweerde dat ik daar mijn vingers niet aan wil branden.

Mijn toenemende gebrek aan inspiratie om namens Sinterklaas of de kerstman nog met iets origineels op de proppen te komen, veranderde de maand december steeds meer in een tijd van bezinning. Niet op de manier waarop de kerk of Vadertje Tijd het bedoeld hadden, maar in de zin dat ik me zorgen begon te maken over inspiratie, een gave die je niet van in het rood gehulde baarddragers krijgt, maar van een onbekende macht, al geloven velen dat dit ook een bebaarde man is. Wat als dit gebrek zich ook gaat manifesteren bij het schrijven? Wat als mijn muze het zat wordt om me telkens weer van ideeën te voorzien? Dat ze er genoeg van krijgt dat ik haar elk jaar weer misbruik voor futiliteiten als cadeautjes en sinterklaasgedichtjes?
In een tijd die vrolijk zou moeten zijn, met als enige zorg of mijn broek nog zou passen op nieuwjaarsdag, liep ik te piekeren over een writer's block. Het maakte genieten van de feestdagen steeds moeilijker en transformeerde mijn vrije dagen tot schrijfdagen, die op zwartmagische wijze plotseling aanvoelden als werkdagen. Ik moest immers voorkomen dat het vuur van de inspiratie zou vervagen in het kaarslicht.

Op de valreep van dit jaar heb ik besloten dat ik het voortaan anders ga doen. Tijdens het opzetten en bijhouden van mijn website realiseerde ik me pas echt hoeveel ik eigenlijk al had geschreven. Gedichten, songs, blogs en romans, zoveel dat er al lezers zijn die klagen dat het niet bij te houden is, terwijl anderen kennelijk stilzwijgend hebben afgehaakt, al kan dat ook te maken hebben met kwaliteit in plaats van kwantiteit... De hoeveelheid oud materiaal waaruit ik kan putten kan nog veel bezoekers van mijn website vermaken. Materiaal dat ik in de loop van de jaren heb geschreven, zonder me ooit druk te maken over een gebrek aan inspiratie.

Van sommige creaties kan ik me het moment van ontstaan, het moment dat er zo’n tekenfilm-gloeilampje in mijn hoofd aan floepte, nog goed herinneren. Zo brandde ik ooit, op de fiets onderweg naar mijn werk, bij gebrek aan pen en papier de song “Autumn” in mijn geheugen. Van andere werken kan ik me zo’n moment dan weer helemaal niet herinneren, en me zelfs afvragen of ik dat werkelijk zelf heb geschreven. Wat ik me nu realiseer is dat het me altijd gemakkelijk afging: als ik eenmaal een thema had was het moeilijkste gedeelte al achter de rug.

Vandaag de dag is het niet anders: wanneer ik eenmaal weet waarover ik wil schrijven, komt het wel goed. Er komt in ieder geval wel iets, zolang ik me maar geen zorgen maak over een gebrek aan inspiratie. Dat is dan ook mijn goede voornemen voor het komende jaar. En zeg nu niet dat het verzinnen van een onderwerp ook met inspiratie te maken heeft...

Maar waar zal ik het de volgende week eens over hebben? Zucht...

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.