Introvert of Extravert?

Schrijven leek me een geweldig vak. Lekker in mijn eentje dagenlang op een zolderkamertje mijn fantasie de vrije loop laten, het liefst aan de ruige Ierse westkust met een mooi uitzicht op zee, waar ik naar inspiratie zou kunnen zoeken in het opspattende schuim van de grijze golven. Een plek waar zelfs een writersblock aangenaam zou zijn.

De werkelijkheid is helaas anders: wanneer ik voor me uit zit te staren, zoekend naar woorden, zie ik een kale muur. Een blik uit het raam is ook allesbehalve inspirerend. Gelukkig heb ik een plek ontdekt “waar ik voor een ogenblik oneindig lang mezelf kan zijn”. Een plekje ergens diep in mij, waar de tijd lijkt stil te staan en waar ik met niemand anders te maken heb dan mijzelf, wat overigens niet wil zeggen dat het daar altijd rustig is.

Het leven van een schrijver is ook minder teruggetrokken dan ik had gedacht. Zolang je geen bekend schrijver bent, en ook niet de ambitie hebt om dat te worden, kun je het zo eenzaam maken als je zelf wilt. Streef je erkenning en succes na, dan wordt die eenzaamheid een belemmering. Een kluizenaar kan zijn hele grot behangen met allerlei briljante manuscripten, zolang hij geen contact heeft met de buitenwereld is het nutteloos. Om een succesvol schrijver te worden moet je toch uit je vertrouwde isolement treden.

Ik begon met schrijven zonder enige ambitie. Mijn innerlijke demonen tot rust te brengen was mijn enige motivatie, maar toen ik merkte dat het meer was dan een bezigheidstherapie om uit mijn burn-out te raken, raakte ik in een emotionele spagaat. Ik werd verscheurd tussen mijn behoefte alleen te zijn en mijn verlangen naar erkenning. Rust, of zelfgekozen isolement, is heerlijk, maar de behoefte aan erkenning doet het gemakkelijk omslaan in een gevoel van onzekerheid. Zonder respons wordt die heerlijke eenzaamheid tijdens het schrijven beklemmend.

Ik moest me dus onder de mensen begeven, uit mijn comfortzone komen en gehoor geven aan mijn andere ik, de extraverte tegenpool van de kluizenaar in mij, die de reacties van een publiek tijdens een liveconcert nog steeds mist.

Ik dacht een gulden middenweg gevonden te hebben: Facebook en een eigen website! Hierdoor zou ik contact kunnen leggen met een groot publiek, zonder het gevoel dat ik had tijdens mijn eerste spreekbeurt op de lagere school, gekleed in een korte broek, met rode bretels en een bijpassende kop als een biet. Het leken geweldige media om mijn gedachten en nog veel meer met het Nederlandstalige deel van de wereldbevolking te delen en mezelf in de schijnwerpers te zetten. Om volgers te sprokkelen die me het gevoel zouden geven niet alleen te staan, ook al lijken ze allemaal erg veel op elkaar, met hun guitige, gele gezichtjes. Ik kwam er echter al snel achter dat het niet zo eenvoudig was om reacties los te peuteren, maar om dan maar op Facebook te gaan delen wat ik zojuist had gegeten... Als het al lekker was, dan was het inmiddels uitgekauwde, flauwe hap.

Soms vraag ik me af of het voldoening zou geven als ik wél veel reacties zou krijgen. Misschien zou het mijn gevoel van eenzaamheid alleen maar verergeren, wetende dat duizenden kilometers aan kabels mij van mijn publiek, mijn volgers, scheiden. Ik weet het niet, omdat ik er maar weinig krijg. Toch kan ik mezelf nog troosten met de gedachte dat er misschien wel heel veel mensen mijn berichten hebben gelezen. Het is net zoiets als een concert geven voor een zaal zonder toeschouwers, dat tegelijkertijd rechtstreeks wordt uitgezonden op de radio. De troosteloze aanblik van de lege zaal kun je voor jezelf goedpraten met de gedachte dat er duizenden mensen aan hun radio's zitten gekluisterd. Erg inspirerend is het echter niet, luister maar eens naar de aankondiging van Ben tijdens een concert van The Stag dat live werd uitgezonden vanuit een, je raad het al, uitgestorven zaal. Klik hiervoor op de audiospeler aan de rechterkant van het scherm.

Hoe dan ook, het ontbreken van applaus, live of digitaal, werkt vervreemdend. Toch is het altijd nog beter dan optreden voor een publiek dat alleen maar aandacht heeft voor zichzelf. De eenzaamheid tijdens zo'n optreden kan haast ondraaglijk zijn, ook al zijn er nog zoveel toeschouwers, en al helemaal als dat slechts vier kerels zijn, zuipend aan de bar met hun rug naar het podium gekeerd. Geloof me, ik kan het weten...

Hoe erg moet het dan wel niet zijn; eenzaam voor een al dan niet gevulde zaal, zonder gitaar, met niets anders dan mijn boek. Ik denk dat ik toch maar, in alle rust, achter mijn computerscherm aan mijn succes blijf werken. Misschien word ik ooit nog eens toegejuicht door een menigte smilies.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.