Schrijven: Toveren met Tijd

Waar blijft de tijd? Je hoort deze verzuchting nog weleens wanneer mensen elkaar na lange tijd weer ontmoeten. Ik weet het niet, net zomin ik het antwoord weet op de vraag wat tijd nu eigenlijk is. Je moet al een filosoof of natuurkundige zijn wil je hier iets zinnigs over kunnen zeggen.

Het leuke aan schrijven is dat je dat raadsel niet hoeft te kunnen doorgronden om de tijd toch naar je hand te zetten. Je kunt hem vertragen, versnellen, erin terugkeren of stilzetten. Je kunt hem zelfs inhalen door sneller te reizen dan het licht, zo snel als de vonken van inspiratie door je neurale netwerk flitsen. Schrijvers kunnen hem manipuleren en daardoor de meest fantastische verhalen vastleggen, voordat die net als dromen vervliegen in de mist van de tijd.

In de realiteit echter hebben zelfs auteurs geen controle over de tijd, anders zou ik wel iets doen aan mijn grijze haar. Helaas kun je daarmee enkel respect afdwingen als je een gorilla bent en het op je rug groeit. Ik heb dan wel een apentronie en er groeit inmiddels haar op de meest vreemde plaatsen op mijn oude mannenlijf, maar daarmee houdt ook iedere vergelijking met een indrukwekkende silverback op.

Een paar dagen terug werd ik weer eens geconfronteerd met mijn machteloosheid betreffende de tijd. Ik was op weg naar huis, nadat ik het try-outconcert van The Stag had bijgewoond, waar ik veel oude bekenden weer had gezien. Het was laat en de A73 richting het zuiden, die overdag meer weg heeft van de kransslagader van een bejaarde junkfood-liefhebber, was uitgestorven. Totdat ik volkomen onverwachts met een ongelooflijke snelheid werd ingehaald door een idioot in een Audi. Op de één of andere manier triggerde dit het gevoel dat al de hele avond in mijn binnenste had gesluimerd: het gevoel dat de tijd me had ingehaald, zo snel dat het leek alsof ik stilstond.

Het was genoeg om de filosoof, of eigenlijk de piekeraar in mij, aan het denken te zetten, op zoek naar antwoorden op de vragen waarmee ik dit artikel begon. Gezichten uit een ver verleden doemden weer op in mijn herinneringen, zoals ze eerder die avond in werkelijkheid hadden gedaan. Nu waren ze anders, vertrouwder, jonger, niet die waarvan de tijd gedeelten had gewist of vervormd, maar de gezichten die ik kende van oude foto’s van vroeger, zoals ze waren toen ze nog deel uitmaakten van mijn leven.

Op dat moment realiseerde ik me dat de tijd me niet alleen had ingehaald, maar dat het nog veel erger was: de tijd was voor mij stil gaan staan, niet voor hen. Mijn verweerde gezicht wekte dan wel de indruk dat ik met ze was meegereisd, maar mijn geest had de trein gemist. Ik was achtergebleven in het verleden, dat steeds grijzer was geworden door de mist van de tijd. Goede herinneringen waren vervaagd en verworden tot zelfbeklag, spijt en schuldgevoelens. Al die anderen gaven de indruk dat ze verder waren gegaan, zich hadden ontwikkeld en iets hadden opgebouwd. Het confronteerde me weer met het feit dat ik, sinds onze wegen zich hadden gescheiden, niets meer had gepresteerd. Ik was stil blijven staan en zou de tijd nooit meer kunnen inhalen.

Jaren terug had ik me dat al gerealiseerd. Het gevoel was toen zo sterk dat ik wilde vluchten in een zwart gat, een plek waar de tijd me niet meer kon kwellen. Totdat een engel me liet zien dat die weg heilloos was en dat ikzelf de tijd weer op gang zou moeten brengen. Ik moest niet langer stil blijven staan, maar weer gaan lopen, mijn voetafdrukken weer in het zand van de tijd zetten. Weer creatief worden, zodat ik nieuwe sporen kon achterlaten, al was het maar een kruimelspoor.

Ik begon met schrijven en ontdekte de macht die het me gaf om de tijd, die ongrijpbare grootheid, te beheersen en te manipuleren. Het vermogen om ermee te toveren, met flashbacks en verhaallijnen die zich in verschillende tijdsperiodes afspelen. Het gaf me de mogelijkheid toch weer iets te creëren: “De Vlucht van de Raaf”.

Natuurlijk gaf de tijd zich niet zomaar gewonnen. Hij liet geen ogenblik onbenut om me te wijzen op de rode achterlichten van de trein vol kansen die ik had gemist. Ik had het hem dan ook wel gemakkelijk gemaakt met de onderliggende thema's van mijn roman. Toch lukte het me hem te gebruiken om mijn boek te schrijven en eindelijk weer eens iets te presteren.

Natuurlijk weet ik dat het schrijven van een roman volledig in het niet valt bij de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Dingen die meer beklijven, die meer sporen achterlaten dan een bundel vergeeld papier op een stoffige boekenplank. Dat heeft de ontmoeting met al die oude bekenden me wel weer duidelijk gemaakt.

Nee, de tijd heeft me al lang geleden ingehaald en ik zal nooit op hem kunnen inlopen, maar ik loop tenminste weer.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.