Pluk de Dag

Op het moment dat ik dit schrijf is de laatste week van mijn vakantie alweer aangebroken. Als je deel 1 van mijn roman "De Vlucht van de Raaf" al hebt gelezen weet je misschien nog wel hoe de hoofdpersoon Rik zich voelde wanneer zijn vakantie ten einde liep. Mijn roman is weliswaar geen autobiografie, zoals ik al had geschreven in mijn blogpost "To biografie or not to biografie", maar wat dit betreft lijk ik wel heel sterk op hem. In plaats van de Carpe diem-instelling van mijn vriendin over te nemen en onbezorgd te genieten van de laatste week, loop ik door het prachtige landschap van het Lake District met een privéwolk boven mijn hoofd, zelfs op de dagen dat de zon uitbundig schijnt.

Natuurlijk maakt de zon ook mij vrolijk. Zelfs de sombere heuvels van Schotland, Engeland en mijn geliefde Ierland fleuren op wanneer haar warmte de melancholieke mist doet verdampen, maar toch voelt het vreemd. Het is zoals slagroom op een pizza: los van elkaar zijn beide een lekkernij, maar het gezegde dat het geheel meer is dan de som der delen gaat in dit geval zeker niet op.

Somberheid hoort bij mij zoals donkere wolken bij de Britse Eilanden horen. Waarom dat zo is? Geen idee. Ik weet wel dat ik dat als kind al had. Misschien komt het doordat er aan vrolijkheid ook weer een einde komt. Alsof juist die vrolijkheid me confronteert met het naderende einde daarvan, zoals mijn agenda me confronteert met het einde van mijn vakantie.

Ik hoor je al denken dat er aan alles een einde komt en dus ook aan somberheid. Dat is waar, maar het einde van somberheid is doorgaans het begin van blijdschap, van betere tijden. Andersom niet. Misschien dat ik daarom de somberheid heb omarmd zodat ik het einde van het vrolijke niet hoef te vrezen.

Het is voer voor psychologen, ik weet het. Ik heb er al heel wat van een goede boterham voorzien, en ik heb nog wel wat te eten voor ze: de laatste maanden was ik namelijk buitengewoon vrolijk. Het was een vreemde gewaarwording. Het mooie weer kon deze gemoedstoestand niet verklaren. Zodra de temperatuur boven de 21 graden stijgt worden in mijn buurt allerlei overlast veroorzakende apparaten tevoorschijn gehaald. De vrijgekomen ruimte in schuren en kasten wordt vervolgens benut om fatsoen en sociaal gedrag in op te bergen, met als gevolg een niet aflatende kakofonie van grasmaaiers, bladblazers en hogedrukspuiten, natuurlijk allemaal elektrisch aangedreven. Als dit al niet gebeurt onder begeleiding van muziek, te slecht om het stevige volume te rechtvaardigen, dan wordt dat tot laat in de nacht wel goedgemaakt met gelal op nog slechtere en hardere a-muzikale herrie rondom een barbecue, die dan helaas juist weer niet elektrisch is. De stank van kadavers van koeien, kippen en varkens met derdegraads brandwonden maakt het zomerfeest compleet. Voorgaande jaren dreef dit soort ellende me tot waanzin. Als een buurtwacht patrouilleerde ik door de walmende wijk, de buurtbewoners vervloekend om hun gedrag en mezelf om mijn gebrek aan lef de misschien zich van geen kwaad bewuste buren aan te spreken op hun gedrag.

Maar deze zomer was het anders: 's avonds laat lag ik in bed te genieten van ritmisch gebonk, ook al was dat afkomstig van het feestje bij de buren. Ook kon ik begrip opbrengen voor de achterbuurman, die pas begon met klussen nadat de temperatuur tot een arbo-verantwoorde waarde was gedaald, laat in de avond. Ik overwoog zelfs om mijn blogpost "Muziek terwijl u schrijft" te herschrijven, nadat ik weer enkele alinea's had geschreven onder begeleiding van de buurtpianist, die aan zijn niveau te horen lid moet zijn van het ensemble "Gekortwiekte Vrienden".

Waar kwam deze ongewone vrolijkheid dan vandaan? Er was immers weinig reden voor. Zo laat mijn lijf me de laatste tijd meer dan ooit weten dat ik het stadium van jonge god allang ben gepasseerd. Alleen al het kijken van een Touretappe, voordat het départ réel heeft plaatsgevonden, doet me naar adem happen, en dan te bedenken dat ik tien jaar terug menig Alpencol bedwong met één vinger in mijn rechter- en twee in mijn linkerneusgat. Kwam het door de hoeveelheid medicijnen die een pillendoos inmiddels noodzakelijk maakt? Het zou een verklaring kunnen zijn, ware het niet dat de bijwerkingen de vrolijkheid die ze verschaffen meer dan teniet doen.

Mijn schrijfactiviteiten konden het ook niet zijn. Natuurlijk is schrijven leuk, en het geeft veel voldoening als je een roman, of zelfs maar een blogpost, hebt voltooid. Toch wordt mijn blijdschap daarover regelmatig overschaduwd door onzekerheid, gevoed door Google Analytics zoals je kunt lezen in "Schrijvers en Cijfers".

Totdat ik me de week voordat ik op vakantie zou gaan realiseerde dat ik me, in tegenstelling tot andere jaren, daar niet echt op verheugde. Het is niet dat ik er tegenop zag, de ambtenaar in mij is immers altijd voor een vakantie te porren. Nee, het drong plotseling tot me door dat ik, sinds ik me opa mag noemen, gewoon vrolijk ben. Nou ja, gewoon… Degenen die mij kennen weten wel beter. Ik was nog nooit gewoon vrolijk zonder een scherp randje. Every cloud has a silver lining zegt een Engels spreekwoord. Bij mij was dat zilveren randje altijd messcherp, een teken van hoop waar ik me telkens weer aan verwondde. Maar sinds die kleine er is lijkt alles anders.

Maar waarom loop ik dan te somberen op mijn vakantie? Ik heb nu, meer dan ooit, iets om naar uit te kijken als ik weer thuiskom. Dat lieve, nog onschuldige meisje met de ultieme Pluk de Dag-mentaliteit, omdat babies daar nu eenmaal patent op hebben. Waarom heb ik die niet, zelfs niet na al die jaren met mijn vriendin, en nog steeds niet nadat ik onze kleindochter in mijn armen mocht houden? Ik ga tenslotte terug naar huis waar ik die kleine weer kan knuffelen. 

Ik pieker me er suf over. Mijn gevoelswereld lijkt op zijn kop te staan. De denker in mij, door sommigen pessimist genoemd, wil het verklaren, de onzekerheid die ook door dit wonder wordt opgeroepen wegredeneren. Ik maak me zorgen dat mijn vrolijkheid mijn muze zal ombrengen. Tenslotte dacht ik altijd dat somberheid mijn inspiratiebron was, zoals ik al schreef in "Het begon met een gedicht". En zoals altijd hoor ik ook dat stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: 'aan alles komt een eind.'

Uiteindelijk zit er niets anders op dan weer terug naar huis te gaan en het allemaal te ondergaan. Niet bang te zijn om mijn inspiratie te verliezen door geluk. zoals ik al zei hoort somberheid bij mij zoals donkere wolken boven Ierland. Somberheid en geluk zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, net zoals licht en duisternis. Na regen komt zonneschijn, en gelukkig blijft het daar niet bij. Het is een zich eindeloos herhalend ritueel, zoals de oneindige cyclus van dag en nacht.

Misschien moet ik gewoon nog leren ermee om te gaan, eraan wennen dat het duister na het licht nog dieper lijkt, en het licht na het donker nog feller schijnt.  Carpe diem en carpe noctum, want beide hebben veel te bieden.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.