Algoritmes

Er was eens een ambtenaar die genoeg had van zijn werk op het archief. Het was dodelijk saai, al leek het door de met confetti bespikkelde vloer alsof elke werkdag begon met een feestelijke polonaise. Het was in de tijd dat automatisering nog niet was doorgedrongen tot de afdeling Post- en Archiefzaken van de kleine gemeente, waar hij zijn dagen doorbracht met het vullen van dossiers met papier. In dat ambtenaargrijze verleden was de perforator het belangrijkste gereedschap voor de beoefenaars van wat nu een oud ambacht kan worden genoemd. Het was tegelijkertijd het enige instrument waarmee hun productiviteit kon worden gemeten, wanneer aan het einde van een ellenlange werkdag de inhoud daarvan in een vreugdeloze wolk door het kantoor werd gegooid.

Dit zou het begin van een sprookje kunnen zijn, maar het is waargebeurd, en daarmee een bewijs van het feit dat sprookjes niet altijd geschikt zijn voor kinderen. Sommige hebben wel wat weg van een griezelverhaal en al is dat in dit geval wat overdreven, toch zou ik dit niet gebruiken als verhaaltje voor het slapengaan. Misschien dat ik het vervolg hiervan ooit nog eens ga gebruiken als een soort spin-off van "De Vlucht van de Raaf". Ik zal dan wel heel hard op mijn dikke duim moeten zuigen, omdat het vervolg van dit sprookje, in tegenstelling tot deel twee van mijn roman, niet echt de moeite waard is, ondanks enkele bloederige scènes: papier kan gemeen scherp zijn.

Voor nu is het voldoende als inleiding voor deze blogpost over mijn gevecht als auteur met computers. Ik was mijn functie als Prins Post namelijk zo zat, dat ik dankbaar de kans greep om me in de, naar wat pas later bleek, muil van een allesverslindende draak te storten. De kleine gemeente had namelijk op een goede dag een vacature openstaan voor een systeembeheerder en niet gehinderd door enige kennis of ervaring hapte ik, of eigenlijk de draak, toe. Het was het begin van het einde van mijn carrière als muzikant en uiteindelijk het begin van iets soortgelijks als schrijver, al durf ik het woord carrière eigenlijk niet meer te gebruiken.

Om een lang verhaal kort te maken: ik werkte mezelf op van onwetende IT-newbie tot Computerkoning Eenoog in het kleine gemeentehuis der blinden. Mijn kennis groeide naarmate de omvang van de harddisks kromp, maar ook aan dit sprookje kwam een eind. Voordat ik er erg in had behoorde ik weer tot het onkundige plebs die al moeite heeft met het inloggen.

Sinds ik mezelf auteur durf te noemen en mijn werk ook moet promoten besef ik pas echt hoe achterstallig mijn kennis van automatisering is. Eigenlijk bevind ik me weer in de vroege, donkere middeleeuwen van de ICT, angstig voor alles wat onbekend is. Enge ziektes als malware en spyware, strenge poortwachters als spamfilters en firewalls, geheime deuren die gesloten moeten worden met onbegrijpelijke sleutels; het lijkt allemaal tovenarij, alleen begrijpelijk voor whizzkids. Het liefste zou ik me er verre van houden, terugkruipen in mijn wereld waar de computer niets anders is dan een veredeld schrijfblok.

Helaas is dat niet meer mogelijk. Tegenwoordig moeten zelfs schrijvers, ambachtslieden ooit gewapend met perkament en ganzenveer, de strijd aanbinden met Trojaanse paarden en trollen, vermomd als bits en bytes. Zonder internet geen promotie, zonder computer geen internet, en zonder computerkennis weinig kans op succes, maar des te meer om gehackt te worden.

En dus besteed ik veel tijd om te voldoen aan de regels, om niet beschouwd te worden als een spammer, hacker of hoe dat soort lieden ook worden genoemd, en tegelijkertijd niet zelf slachtoffer van hen te worden. Het levert een hoop onzekerheid op: komen de e-mails die ik stuur wel aan of belanden ze in de spam-box van de geadresseerden? Plaats ik niet te veel facebook-berichten en worden ze niet verwijderd omdat ze reclame zouden zijn?

Als controlfreak erger ik me aan de ogenschijnlijke willekeur waarmee bepaald wordt of mijn uitroepen om aandacht door de beugel kunnen of niet. Iets wat eerder geen probleem opleverde kan plotseling worden beschouwd als een overtreding van de regels. Tot overmaat van ramp zijn die regels alleen te vinden als je een getalenteerde ICT-er bent, en dan nog zijn ze enkel te begrijpen als je ook Neerlandicus bent. Het heeft verdacht veel weg van een contradictio in terminus.

Hulp inroepen van een helpdesk heeft ook weinig nut: als die al bemand wordt door mensen van vlees en bloed dan leven die in een andere tijdzone waar men in diepe slaap verkeert, en wanneer je eindelijk contact hebt is dat met een Engels sprekende R2D2 of, als je geluk hebt, met Boelie de Robot.

Nooit gedacht dat ik een hulpeloos slachtoffer zou worden van de gesel van de moderne tijd, het equivalent van de vuurspuwende draak uit de middeleeuwen: de almachtige, allesbepalende algoritmes. Ik zou er inmiddels een boek over kunnen schrijven, maar laat ik dat maar niet doen. Er liggen al genoeg mensen van wakker.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.