Ochtendritueel

Enthousiast zoemend slurpt mijn scheerapparaat gulzig de tien extra Volts die het Engelse stroomnetwerk biedt op. Mijn spiegelbeeld staart me aan, met bloeddoorlopen ogen na een onrustige nacht op de veerboot van IJmuiden naar Newcastle. Mijn twee-dagen baard van Lubbersiaanse proporties maakt het beeld compleet.

Net als gisteren, toen we door de mistige heuvels van de Yorkshire Dales reden, op weg naar ons vakantieadres in het Lake District, moet ik weer denken aan de horrorfilm "An American werewolf in Londen". Het heerlijk naargeestige landschap was destijds de ideale setting van deze horrorfilm, net zoals ikzelf nu geknipt zou zijn voor de titelrol.

Vakantie is een vreemd fenomeen. Je verheugt je er 49 weken van een jaar op, verlangend naar de rust die je dan eindelijk zal krijgen, maar wanneer het zover is duikt het energie vretende monster vakantiestress op. Mijn vriendin heeft er normaliter veel meer last van dan ik, zij is namelijk druk met alle voorbereidingen omdat manlief zo nodig al zijn tijd in schrijven moet steken. In die zin ben ik net zo lomp als Rik in mijn roman "De Vlucht van de Raaf", en zij net zo opofferingsgezind als Lea.

Toch heb ik ook wat taken, zoals het op spanning brengen van de autobanden en het inpakken van alle benodigde elektronica, zoals opladers, navigator, chromecast en dergelijke. Het stelt allemaal niet veel voor, maar dit keer veroorzaakte het toch een hoop stress.

Het begon de vrijdag voor vertrek al bij het tankstation. Mijn aanvankelijke blijdschap omdat het oppompen van mijn banden gratis was sloeg al snel om in wanhoop, toen bleek dat het apparaat als beloning de lucht uit mijn rechtervoorband opeiste. In plaats van lucht in mijn banden pompte het ellendige ding grote hoeveelheden adrenaline door mijn aderen. Stress!

Uiteindelijk zat er niets anders op dan in slakkengang naar de twee kilometer verderop gevestigde garage te rijden. Terwijl de rechterkant van mijn auto deed vermoeden dat er een olifant naast me zat groeide mijn ontzag voor de relatief gezien veel grotere stressbestendigheid van mijn vriendin.

Eenmaal op de veerboot dachten we de stress op de kade te hebben achtergelaten, maar dat bleek een illusie toen we onze hut betraden. Niet omdat die een luxe versie leek van een cel in de Bijlmerbajes, noch omdat het hok even gehorig was als een toilet van een wegrestaurant. Nee, deze nieuwe stressaanval werd veroorzaakt doordat ik me niet kon herinneren of ik mijn scheerapparaat had ingepakt en natuurlijk kon ik dat niet meer checken, omdat de bagage onbereikbaar in de auto op het inmiddels afgesloten autodek zat.

Aanvankelijk voelde ik een soort opluchting: scheren is niet bepaald mijn hobby. Het is het meest irritante en tijdrovende onderdeel van mijn zo gehate ochtendritueel. Het gevoel dat ik nog zoveel te doen heb is namelijk gek genoeg aan het begin van de dag het sterkst. Het liefste zou ik het overslaan, omdat het tijd opslokt die ik beter zou kunnen besteden aan schrijven. Natuurlijk krijg ik juist dan de meest briljante ideeën, die ik dankzij mijn haperende geheugen alweer ben vergeten als mijn kaken eindelijk niet meer aanvoelen als schuurpapier. Het vooruitzicht me drie weken niet te kunnen scheren voelde dan ook aan als een echte vakantie, totdat ik me herinnerde hoe onaangenaam een ongeschoren tronie kan zijn. Een gevoel dat ik pas op latere leeftijd leerde kennen.

Net als zoveel andere puberjongetjes leek het me geweldig om door het leven te gaan met een weelderige baard. Ik prees mezelf dan ook gelukkig dat er al op jonge leeftijd beharing op mijn babyface groeide. Elke ochtend keek ik in de spiegel om te zien of de vlassige haren op mijn kaken al de naam baard konden rechtvaardigen. Totdat er iets gebeurde dat mijn ochtendritueel, en daarmee mijn leven, voorgoed zou veranderen.

Het was tijdens een lesuur Frans, waar ik elke keer weer tegenop zag als een berg, omdat ik er niks van bakte. Tot overmaat van ramp was de leraar een boom van een vent waar ik een aan angst grenzend ontzag voor had. Hij straalde een jaloersmakend zelfvertrouwen uit, zo groot dat alles wat hij tegen me zei in mijn oren een denigrerende ondertoon kreeg. Diep vanbinnen wenste ik dat ik hem was, omdat de meisjes in de klas aan zijn lippen hingen, maar nog meer omdat hij een buitengewoon volle, blonde baard had, en al was die nauwelijks in staat zijn luide stem te dempen, toch was het voor mij de perfecte baard.

De docent begon zoals altijd de les met een heel verhaal, volledig in het Frans. Hij deed dat wel vaker, maar dit keer hield hij daarbij zijn ogen strak op mij gericht. Ik begreep geen woord van wat hij zei, maar had wel een sterk vermoeden dat hij het over mij had. Plotseling ving ik een combinatie van woorden op die me weliswaar niets zei, maar me toch een uitermate ongemakkelijk gevoel gaf: 'Il peut commencer une barbe.'

De hele verdere dag bleven die woorden door mijn hoofd spoken. Eenmaal thuisgekomen vertaalde ik met behulp van een woordenboek de zin waarvan ik onbewust de betekenis wel wist. 'Hij kan een baard beginnen.' Ik voelde verontwaardiging in me opkomen. Hoezo, kan? Probeerde hij mijn baard belachelijk te maken? Ik zal hem eens een peut geven!

Het was een uitdrukking die mijn vader gebruikte als hij echt kwaad was, en ik had het dankbaar aan mijn vocabulaire toegevoegd. Er was geen woord Frans bij, maar ik wist dat ik de Franse baardaap nooit een klap zou durven geven. De gedachte aan mijn vader bracht me de enige oplossing: ik zou de bron van spot met wortel en tak uit moeten roeien. Verslagen liep ik naar de badkamer en opende het kastje waarin mijn vaders scheerapparaat lag. Stiekem nam ik het mee naar mijn slaapkamer, zette het aan en hield de scheerkop tegen mijn wang.

Sindsdien behoort scheren tot mijn ochtendritueel. Met het verstrijken van de jaren vergt het steeds meer tijd, alsof mijn langzaam dalende testosteronspiegel zich wil doen gelden met een laatste opleving van wat ooit het eerste bewijs van mijn mannelijkheid was, en dat ik zo ondankbaar al bij de eerste tegenslag had opgeofferd. Er zijn momenten dat ik er spijt van heb, wanneer de scheerkop me middels een jeukende, rauwe huid laat weten dat ik maar een mietje ben zonder een baard. Maar er is geen weg meer terug: de jeuk van een beginnende baard is nog erger, om maar niet te spreken van de ellende veroorzaakt door een scheerapparaat dat zich moeizaam door het gevolg van achterstallig onderhoud vreet.

Terwijl mijn met Engelse elektriciteit opgevoerde scheerapparaat zich gulzig tegoed doet aan mijn stoppels probeer ik niet te denken aan al die uren die dit noodzakelijke ochtendritueel van mijn kostbare tijd afsnoept, tijd die ik liever zou besteden aan leukere bezigheden zoals schrijven. Tien minuten scheren per dag, ongeveer een uur per week, 52 uur per jaar…

Misschien moet ik toch door de zure appel bijten en mijn baard laten staan.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.