Rust of Rock-'n-roll

‘En nu rust,’ zei Ellen, een goede vriendin, gisteravond tegen mij. Mijn glazige blik als reactie op haar vraag leek haar een beetje onzeker te maken. ‘Ja toch? Je bent de laatste maanden zo druk geweest met je boek, dat heb je wel verdiend.’

Niet aan denken! Niet aan denken! Het galmde door mijn hoofd, in een wanhopige poging de gedachte aan de traumatische eerste dagen na de uitgave van mijn roman uit mijn hoofd te bannen. Het was me pas gelukt nadat ik een keer of zeven mijn blogpost “Schrijvers en Cijfers” had herlezen, als een langgerekt mantra om mijn innerlijke onrust te onderdrukken. Het goedbedoelde woordje ‘verdiend’ had me echter direct weer teruggebracht naar gisterochtend, toen ik in een vlaag van als optimisme vermomde verstandsverbijstering achter mijn computer was gaan zitten en de inmiddels gevreesde woorden “Google Analytics” typte. Ik had een tijdje naar de letters gestaard, waarvan ik onlangs nog beweerde dat ze zoveel beter waren dan cijfers. Hun rondingen waren zo verleidelijk dat ik, voordat ik hun verraad doorzag, al op de entertoets had geramd, alsof ik mijn argwaan met geweld de kop in wilde drukken.

De optimistische Rein, ergens diep verscholen in mijn brein, had mijn realistische ik weer eens ingefluisterd dat het aantal bezoekers van mijn website explosief zou toenemen na het verschijnen van mijn roman. Om het nog erger te maken had ik ook nog eens het stomme idee opgevat om te onderzoeken of Google Analytics ook informatie zou geven over wat ik verdiende met de verkoop van mijn boek. Eigenlijk wist ik al dat dat nutteloos was, omdat ik al had berekend dat de opbrengst van een enkel boek nauwelijks genoeg zou zijn om het wekelijkse elektriciteitsverbruik van mijn computer te compenseren. Het was maar goed dat ik me op tijd realiseerde dat de verkoop via de webshop van mijn uitgever loopt, anders was de schok van de magere bezoekers- en verkoopcijfers wellicht te veel geweest..Hoe dan ook, ik was er weer ingetrapt.

‘Of vind jij van niet dan?’

Ik probeerde een glimlach op mijn gezicht te toveren. ‘Rust heb ik wel verdiend, maar als ik nog iets aan dat boek wil verdienen kan ik me die niet veroorloven.’

Nu was het Ellens beurt om me glazig aan te kijken.

Ik besloot niet verder uit te weiden over de bergen geld die aan de horizon voor me opdoemden. De voorbereidingen van deel twee waren immers alweer begonnen, en ik wist dat die me hetzelfde zouden opleveren als die van deel één: geen rust en nog minder geld. ‘Ik bedoel dat ik alweer ben begonnen aan deel twee,’ zei ik haastig, in de hoop dat haar beeld van mij als de succesvolle auteur niet in rook was opgegaan.

‘Echt waar? Eigenlijk is het dus een full-time job.’

‘Inderdaad, het slokt al mijn vrije tijd op.’ Onbewust stak ik beide handen in mijn lege broekzakken. En mijn geld, dacht ik zuur.

‘Maar een week of twee vakantie zou toch geen kwaad kunnen?’

‘Ik moet nu doorzetten en profiteren van het momentum dat de uitgave van deel één biedt.’ Ik vroeg me af of dat momentum wel bestond, maar zo lang op mijn lauweren rusten zou mijn schrijverscarrière zeker geen goed doen, nog afgezien van het feit dat mijn zegekrans was gemaakt van distels.

Mijn gedachten dwaalden weer af naar de kille cijfers van Google Analytics. De grootste kans die de situatie waarin ik me nu bevond bood was óf een zenuwinzinking, óf een negatieve opbrengst, en anders wel een nieuwe deuk in mijn zelfvertrouwen.

‘Je hebt gelijk,’ zei Ellen, ‘ik heb deel één gelezen en ben ontzettend nieuwsgierig hoe het verhaal afloopt.’ Dat ze benieuwd was naar de afloop was een positief teken.

Pessimistische Rein, het irritante haantje de voorste dat zoals altijd op de eerste rij in de frontaalkwab van mijn hersenen zat genesteld en een chronische jeuk vlak achter mijn voorhoofdsbeen veroorzaakte, kraaide het echter uit van leedvermaak. Zijn gekukel mengde zich met een geluid dat ik kende van één van mijn nachtmerries: dat van scheurend papier terwijl mijn uitgever mijn roman in twee delen reet. Twee delen en dus dubbel zoveel stress, ook omdat ik bang was dat het tweede te lang op zich zou laten wachten.

‘Dat is het hem nou juist,' zei ik. 'Straks zijn de lezers vergeten waar het eerste deel over ging.’

‘Ik zou me haast beledigd voelen,’ zei Ellen. ‘Niet iedereen heeft zo’n geweldig geheugen als jij. Je moet je lezers niet onderschatten, ze zijn waarschijnlijk slimmer dan jij denkt.’

‘Het pleit niet bepaald in hun voordeel dat ze jouw boek hebben gekocht, maar hun geringe aantal biedt dan wel weer hoop voor de mensheid,’ tokte mijn gevederde alter ego in mijn voorhoofd.

Geïrriteerd krabde ik boven mijn ogen. ‘Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik de laatste tijd zo vergeetachtig ben?’

‘De laatste tijd?’

‘Ik weet het, de laatste jaren, maar ik ben dan ook al zestig.’

‘Tjongejonge! Nog even en je ligt de hele dag onderuitgezakt voor de televisie in een verzorgingstehuis naar Omroep MAX te kijken. Hou toch eens op met zeuren, zolang je nog zo’n heel epistel uit die warboel onder je grijze muts vandaan kunt toveren…’

Ik had me al vaker afgevraagd hoe ik in hemelsnaam wel zes keer per dag mijn bril kon vergeten, maar toch in staat was structuur aan te brengen in de nogal gecompliceerde plot van “De Vlucht van de Raaf”. Afgezien van mijn leeftijd kon ik als enige verklaring bedenken dat mijn harddisk zo overladen moest zijn met enen en nullen betreffende mijn roman en alles wat daarmee te maken had, dat er geen ruimte meer was om iets onbenulligs als de locatie van een bril op te slaan, laat staan die van vier van dat soort ellendige hulpmiddelen. Het was maar goed dat ik deel twee al helemaal had geschreven.

‘Misschien moet je toch gewoon even wat rust nemen. Je maakt je veel te veel druk om van alles en nog wat,’ zei Ellen. ‘Je zou best wel even wat minder hard mogen werken.’

‘Maar ik vind het helemaal niet erg om hard te werken, zo ben ik ook opgevoed.’

Ik dacht terug aan mijn vader. Door zijn calvinistische instelling had hij zijn hele leven keihard gewerkt. Dat hij dat moest doen om een gezin van elf kinderen te onderhouden maakte dat hij vaak nog harder had gevloekt dan dat hij werkte.

‘Ik moet nog zoveel doen,' zei ik. 'Deel twee redigeren, promoten, blogposts schrijven. Rust zou me alleen maar onrust geven.’

‘Vind je het eigenlijk nog wel leuk dan?’

Ik dacht terug aan de voldoening die ik had gevoeld wanneer ik weer een hoofdstuk voor “De Vlucht van de Raaf” had geschreven, of een blogpost en de reacties die ik daarop kreeg.

‘Ik moet toegeven dat het niet zo leuk is als het spelen van je eigen songs voor een enthousiast publiek.‘ Terwijl ik het zei schoot ik in de lach, omdat ik me de bespreking met Hennie Witkamp, de kunstenaar die de prachtige afbeelding op de cover van deel één had gemaakt, herinnerde.

‘Gelukkig, je hebt er toch nog duidelijk plezier in.’

‘Je weet niet half.’ Ik besloot haar maar in de waan te laten. De stompzinnige, vunzige opmerkingen die we hadden gemaakt terwijl ondertussen, op een simpel A4-tje, langzaam maar zeker een nieuwe, veelbelovende schets ontstond voor de cover van deel twee, kwamen waarschijnlijk niet overeen met haar idee van de toegewijde, ijverige schrijver waarvoor ze me hield.

Ik had haar dan ook pas ontmoet na mijn wilde jaren in de rockmuziek. Ze hield van Dire Straits. Zelf vond ik die band destijds ‘wel oké’, maar alleen om hun gitarist Mark Knopfler, de virtuoos die in zijn song “Sultans of Swing” feitelijk zijn eigen muziek bezong als “It ain’t what they call rock-’n-roll.”

Mijn bespreking met Hennie was dat ook niet, maar ik had in tijden niet zo gelachen. Het deed me denken aan de lol die ik had met mijn bandmaatjes in een vorig leven. Het schrijversvak mag dan wel geen rock-’n-roll zijn, leuk is het zeker!

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.