Is “De Vlucht van de Raaf” een biografie, of zelfs een autobiografie? Telkens als dit me wordt gevraagd hoor ik Hamlet zeggen: 'That is the question', al had zijn vraag, 'To be or not to be', betrekking op de aanzienlijk diepzinniger kwestie of het beter is te leven of dood te zijn. Een vreemde associatie dus.
Of toch niet? Wordt die in me opgeroepen juist omdat deze vraag een voor mij gevoelig onderwerp betreft? Over het antwoord kan ik immers kort zijn: nee, het is geen biografie! Wat maakt het dan toch zo gevoelig?
De reden daarvoor is een stuk ingewikkelder en leidt al snel tot filosoferen. Schrik niet, ik zal je mijn ellenlange overdenkingen tijdens het schrijven van mijn roman besparen. Het laatste wat ik zou willen is langdradig overkomen, al weerspreekt het feit dat De Vlucht van de Raaf uit twee delen bestaat dat ogenschijnlijk tegen.
Toch wil ik hier proberen wat dieper in te gaan op dit vraagstuk, al loop ik hierbij het gevaar te veel weg te geven van het verhaal. Anderzijds geeft het mij de gelegenheid om wat over de inhoud van het boek te vertellen. Tenslotte heb ik daar nog nauwelijks iets over losgelaten.
Om uit te leggen waarom dit zo gevoelig ligt moet ik wat meer over het ontstaan van mijn roman vertellen. Toen ik in januari 2020 mezelf uit een burn-out had geknokt realiseerde ik me dat ik alleen uit de klauwen van dat grijze monster kon blijven als ik weer iets creatiefs zou gaan doen. Ik moest een alternatief vinden voor het songschrijven en het spelen in The Stag, samen met mijn broer Ad die me altijd had gevolgd op mijn doodlopende pad naar eeuwige roem. Op dat moment kreeg ik de ingeving om een verhaal te schrijven gebaseerd op die vervlogen droom. Vol goede moed begon ik aan wat mijn autobiografie zou moeten worden.
Al snel kwam ik tot twee conclusies: de eerste was dat ik God op mijn blote knieën moest bedanken voor de computer, omdat ik daardoor tenminste kon lezen wat ik had geschreven. De tweede was een rechtstreeks gevolg van de eerste: doordat ik het daadwerkelijk kon lezen realiseerde ik me dat mijn verhaal toch minder interessant was dan dat van gedopeerde wielrenners of gedrogeerde muzikanten. Ik moest het dus anders aanpakken: geen autobiografie maar pure fictie uit de dikke duim.
Omdat dit mijn eerste poging was een roman te schrijven leek het me te veel van het goede iets geheel vanuit het niets te verzinnen. Daarom besloot ik de rol van muziek in mijn leven en de burn-out die ik had doorgemaakt te gebruiken. Ook mijn “ambtelijke carrière” leek me een bruikbaar onderwerp. Werken op kantoor was niet bepaald mijn hobby; degenen die mij een beetje kennen hebben Sherlock Holmes niet nodig om te ontdekken dat dit één van de hoofdverdachten van het opwekken van het burn-outmonster was.
Zo had ik drie kapstokken waaraan ik mijn verhaal kon ophangen: mijn liefde voor muziek, mijn afkeer van mijn werk en de burn-out waarin ik had gezeten. Drie onderwerpen waarover ik als ervaringsdeskundige zonder al te veel moeite dacht te kunnen schrijven.
Hiermee stuit ik op een belangrijke reden waarom de vraag of de “De Vlucht van de Raaf” een autobiografie is zo gevoelig ligt. Ik besefte dat ik hierdoor het risico zou lopen dat mensen die mij kennen zouden denken dat ikzelf model had gestaan voor de hoofdpersoon Rik. Maakt dat dan wat uit? Jazeker, ik zou hem nooit als vriend willen hebben. Het argument dat het grootste deel van de lezers mij toch niet kent kan ook van tafel, omdat ik vermoed dat de meesten van hen het, na het lezen van het boek, roerend met me eens zullen zijn. Alle vijf…
Op eenzelfde manier zou het tot de gedachte kunnen leiden dat de andere personages ook op bestaande personen zijn gebaseerd. Sommigen van hen zou ik best te vriend willen hebben, anderen absoluut niet, maar wat als men zou denken dat hun handelingen in werkelijkheid hebben plaatsgevonden? Ik zou weer naar de kerk moeten, om te bidden voor een bestseller zodat ik mijn advocaat kan betalen.
Het was dus maar goed dat de mensen die ik ken, noch hun handelingen, interessant genoeg waren om over te schrijven. Ik had immers nog geen cokesnuivende BN’ers in mijn kennissenkring, zodat ik flink op mijn dikke duim moest sabbelen om het verhaal boeiend te maken. Daarom zijn sommige scènes heel losjes gebaseerd op de werkelijkheid, maar enkel als kapstok om het schrijven iets gemakkelijker te maken. Eigenlijk heb ik alle gebeurtenissen, ervaringen en gedachten, gebaseerd op deze en die andere drie kapstokken, als vergeelde krantenartikelen uitgeknipt en op een gigantische hoop gegooid. Vervolgens heb ik ze in stukjes geknipt en eens flink door elkaar gehusseld, met als resultaat een verknipte werkelijkheid, waardoor alle gebeurtenissen, personen en hun handelingen in dit boek fictief zijn.
Ik heb me laten vertellen dat grote auteurs dit trucje ook weleens gebruiken. Het verklaart misschien waarom sommigen van hen nogal verknipt over kunnen komen. Het is nog maar de vraag of ik me ooit tot hen zal mogen rekenen. Dan is de vraag of ik verknipt ben eenvoudiger te beantwoorden.
Klik hier om de song “Too Late” van The Stag te beluisteren.
***********************
Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur.
Je zou me er een groot plezier mee doen dit bericht zoveel mogelijk te delen. Klik daarvoor op één van de onderstaande knoppen en schreeuw het van de daken.
Bedankt!
Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.
Reactie plaatsen
Reacties