Dit artikel gaat niet over sport. Het is niet dat ik daar een hekel aan heb: ik mag graag kijken naar atletiek en ook wielrennen kan rekenen op mijn aandacht, al heeft het soms verdacht veel weg van het observeren van groeiend gras. Mogelijk wordt mijn tolerantie voor ellenlange uitzendingen, met beelden van in strak lycra gehulde mannen begeleid door tenenkrommend commentaar, veroorzaakt door het feit dat ik dan regelmatig wegen zie waar ik ooit, weliswaar aanzienlijk langzamer, zelf heb gefietst. Maar dat was in een vorig leven toen ik mezelf wielrenner noemde, tegenwoordig ben ik schrijver…
In één van mijn vorige artikelen op dit blog, Bang voor het vogeltje, schreef ik al dat promotie niet mijn favoriete bezigheid is. Misschien is dit nog een andere reden waarom ik van wielrennen en atletiek houd. In deze sporten draait het niet om promotie of degradatie zoals in het voetbal, al wordt mijn afkeer van die sport meer veroorzaakt door de gemiddelde prof die bij het minste of geringste over het veld rolt, als een vleesgeworden uitbeelding van het gezegde "geld moet rollen".
Maar genoeg over sport, dit is een auteursblog waar ik mijn gedachten deel over zaken die te maken hebben met het schrijversvak, zoals promotie. Promotie in de zin van het onder de aandacht brengen van mijn roman De Vlucht van de Raaf. Tenslotte gaat het ook in dit vak om geld verdienen, al geldt dat vooral voor mijn uitgever: als het mij alleen daarom zou gaan kon ik beter weer fulltime gaan werken als gediplomeerd perforator op een afdeling post- en archiefzaken, net zoals de hoofdpersoon Rik in "De Vlucht van de Raaf". Het geld rolt in de schrijverswereld namelijk aanzienlijk moeilijker dan in het voetbal, alsof daar nog wordt betaald met de vierkante stuivers uit de eerste helft van de twintigste eeuw.
Ik doe het dan ook niet voor het geld. Dat klinkt wel heel erg nobel. Voor de lol dan? Dat klinkt niet bepaald professioneel. De roem? Megalomaan! Nee, mijn belangrijkste motivatie is dat ik iets wil creëren. Aangezien ik twee linkerhanden heb zal dat niet iets tastbaars zijn, zoals bijvoorbeeld een tafel of een maanlander. Het moet dus iets creatiefs zijn, maar ook daarmee kom je niet ver met twee linkerhanden. Beeldhouwen zal al snel tot gevolg hebben dat ik met één linkerhand door het leven moet gaan. Schilderen? Kom eens de muren van mijn huiskamer bekijken zou ik zeggen. Gitaarspelen had dan weer als groot voordeel dat je linkerhand een belangrijke rol vervult, maar die liet het helaas ook afweten.
Wat blijft er dan over? Schrijven! Maar dan wil ik mijn pennenvruchten wel met zoveel mogelijk lezers delen. Het resultaat daarvan onderga je nu al, maar er komt dus nog meer! Afgezien of dat draaglijk voor je is of niet, het heeft tot gevolg dat ik mijn roman onder de aandacht moet gaan brengen, iets wat voor mij nauwelijks draaglijk is want ja, dat betekent dus promoten.
Natuurlijk vind ik promoten in de vorm van dit soort artikelen schrijven leuk, tenslotte heeft het toch iets weg van creatief bezig zijn, maar het staat me om de één of andere reden tegen mezelf te verkopen. "De Vlucht van de raaf" is dan wel geen autobiografie, maar wel een deel van mezelf, mijn kindje zoals dat soms zo klef wordt genoemd, zodat ik gevoelsmatig haast letterlijk met mezelf loop te leuren.
Daarom ga ik hier iets doen wat ik misschien nog wel erger vind: vragen, zelfs smeken of je me bij de promotie wilt helpen. Dat kan eenvoudigweg door het zoveel mogelijk delen van de blijde boodschap dat mijn roman op 12 juli aanstaande het levenslicht gaat zien. Je kunt dat op social media doen, maar ook door middel van mond-tot-mondreclame, al denken de meeste mensen bij het laatste eerder aan reanimatie dan aan iets mondeling doorgeven. Het is symptomatisch voor de degeneratie van de mensheid door het internet, maar wie ben ik om die mensen daarvoor te veroordelen? Ik maak ook niet bepaald promotie op de ladder van de evolutie met het schrijven van dit soort artikelen. Het zijn niets anders dan verkapte smeekbedes om aandacht, zodat ik een fanbase op kan bouwen wat de verkoop van mijn roman ten goede zal komen.
Eigenlijk gedraag ik me als een bedelaar, niet de meest gerespecteerde persoon in de maatschappij, en Jezus is er niet meer om het tegendeel te beweren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik een stalker ben, iemand die mensen hinderlijk volgt met als doel zelf zoveel mogelijk gevolgd te worden op social media, door jou en iedereen die jij kent. Van ambtenaar tot bedelende stalker. Als dat geen degradatie is…
N.B.
Als ik met een kartonnen bordje op straat zou gaan zitten zou de tekst daarop zijn:
Deel dit bericht alsjeblieft zoveel mogelijk op social media en dergelijke. Klik daarvoor op één van de onderstaande knoppen.
Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur, en deel deze pagina zoveel mogelijk.
Bedankt!
Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.
Reactie plaatsen
Reacties