Bang voor het Vogeltje

Vrijdag 12 juli, de releasedatum van deel 1 van De Vlucht van de Raaf, nadert met rasse schreden. Het manuscript is definitief goedgekeurd en de vorderingen van Hennie Witkamp met het schilderen van de coverafbeelding zijn indrukwekkend. Ook heb ik inmiddels mijn auteursblog en facebookpagina gelanceerd waar ik probeer jullie te informeren, te vermaken en  nieuwsgierig te maken naar mijn roman. Met plezier, omdat dit voornamelijk neerkomt op het putten uit mijn creatieve bron die gelukkig nog lang niet is opgedroogd: het tweede en laatste deel van De Vlucht van de Raaf zit inmiddels in de correctiefase en ik ben alweer bezig aan een nieuwe roman. Reden genoeg om mij te blijven volgen op mijn auteurspagina op facebook en natuurlijk dit blog.

Helaas zitten er aan het schrijversvak ook wat minder leuke kanten, het lijkt soms bijna op gewoon werk. Zo zit ik behoorlijk in mijn maag met het hele promotiegebeuren. Ik heb daar totaal geen ervaring mee en ben niet zo’n fan van mezelf dat ik moeiteloos elke gelegenheid aangrijp om me te profileren. Misschien komt dit doordat ik me elke avond weer verbaas over het feit dat Loeki de leeuw al die stompzinnige reclamemakers niet met huid en haar opvreet. Reclame roept bij mij slechts irritatie op en er is nog nooit een reclame geweest waardoor ik me liet verleiden.

Gelukkig loop ik niet de kans mezelf onsterfelijk belachelijk te maken met een idioot reclamespotje. Ik heb daar, goddank zou ik haast zeggen, het geld niet voor, en mijn apenkop is ook niet bepaald een promotiemiddel in 4K 50” breedbeeld, net na het avondeten.

Toch heeft mijn uitgever over dit laatste een andere mening: een pasfoto van de schrijver op de cover is volgens hem een onontbeerlijk onderdeel van elk boek. Ik moet er dus aan geloven en een foto laten maken die dankzij het postzegelformaat hopelijk minder schokkend zal zijn.

En zo is het gekomen dat ik dit stukje zit te schrijven, in afwachting van de fotograaf die de onmogelijke taak op zich heeft genomen mij te vereeuwigen met geopende ogen. Mijn angst voor het vogeltje leidt namelijk steevast tot de eigenaardige reactie dat ik, zodra de sluiterknop wordt ingedrukt, mijn ogen stijf dichtknijp. Waarom is mij een raadsel, net zoals ik me al zo vaak heb afgevraagd waarom een fotograaf hetzelfde gevoel bij me oproept als een tandarts. Het is een gevoel waarvan ik weet dat het onnodig is: de verdoving van de tandarts doet wonderen en mijn ogen zijn nog nooit uitgepikt.

Het enige wat ik kan doen is het lijdzaam ondergaan en me er zo goed mogelijk op voorbereiden. Zo heb ik vanochtend al een half uur voor mijn kledingkast gestaan, zoekend naar het kledingstuk dat me het beste staat, terwijl ik weet dat het toch niet te zien zal zijn. Het is niet meer dan een vruchteloze poging mezelf rustig te houden, even kansloos als het laatste bezoekje eergisteren aan mijn kapster, in de hoop dat ze eenzelfde wonder zou kunnen verrichten als Edward Scissorhands.

Nee, promotie is niet mijn favoriete bezigheid, maar misschien is het slechts onwennigheid met het fenomeen en ga ik er toch nog veel plezier aan beleven. Eén ding is echter zeker: een pasfoto laten maken zal voor mij altijd een beproeving zijn.

***********************

Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur.

Je zou me er een groot plezier mee doen dit bericht zoveel mogelijk te delen. Klik daarvoor op één van de onderstaande knoppen en schreeuw het van de daken.

Bedankt!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.