Little Boys op Sokken

Vanaf het moment van oprichting van The Stag in 1989 maakten we al gebruik van synthesizers. Onze toetsenist, Ton Beukelman, had drie van dat soort instrumenten die we 'planken' noemden. Dat klonk wel leuk tijdens het voorstellen van de band: 'En op de planken, Ton Beukelman!' 

Hij had ook een heuse computer, weliswaar zonder harde schijf, maar wel met twee floppydrives van elk 360 Kb.! Ja, Kb, het is geen typefout... Die wilde hij gebruiken als sequencer waarmee je, eenvoudig gezegd, melodietjes kunt programmeren en later, synchroon met de muziek, weer afspelen. Ik weet nog goed dat ik dat idee verafschuwde, omdat ik vond dat je daarmee de boel belazerde. Toch zag ik al snel de voordelen van zo'n digitale pianola wel in, omdat er toch wel toffe dingen mee gedaan konden worden. Luister maar eens naar het intro van “Baba O'Riley” van The Who, of een song als “The Unwritten Law” van Deep Purple.

Al snel deed zich een situatie voor waarin Tons sequencer van pas kon komen. Ik had een anti-oorlogssong geschreven met de titel "Little Boys", en het leek me geweldig om marcherende soldatenlaarzen in de maat mee te laten lopen. Helaas was Tons computer niet in staat om een geluid te produceren dat er ook maar een beetje op leek. De droge tik van de clicktrack kwam er nog het meeste bij in de buurt, maar die wekte de indruk dat de soldaten op stelten marcheerden.

In die tijd had ik van muzieksoftware en synthesizers nog geen flauw benul. Tenslotte was ik een gitarist, en die hebben nu eenmaal een voorkeur voor gitaren, die sinds de jaren 50 nauwelijks zijn veranderd, en buizenversterkers die gebruik maken van dezelfde “lampen” als die vroeger zo geheimzinnig gloeiden in de radio van je opa en oma.

Het was dan ook Ton die op het idee kwam om zijn synthesizer, een Yamaha DX7, daarvoor te gebruiken. Het apparaat had de mogelijkheid om zelf geluiden te programmeren, dus het moest ook zeker mogelijk zijn om een peloton soldaten na te bootsen. Op een avond zouden we, bij Ton thuis, dat varkentje wel even wassen. De handleiding van de DX7 was helaas net zo dik als het te wassen varken, maar na een uur verwoed bladeren door de manual en de menu’s van de synthesizer, die net zo uitgebreid waren als dat van een gemiddeld Grieks restaurant, hadden we eindelijk een geluid waar een drilsergeant opgewonden van zou raken. Ik als dienstweigeraar tenminste wel, en dat wilde toch wel wat zeggen. We waren maar wat trots op onze prestatie, al was mijn aandeel daarin voornamelijk het met glazige blik staren naar de verrichtingen van mijn vriend, die ons succes op zijn kenmerkende wijze vierde door in zijn handen te wrijven onder het kraaien van de kreet ‘Kicken!’

Nu hoefden we “alleen nog maar” het patroon te programmeren waarmee de laarzen in de maat van de song moesten meelopen. In onze overmoed dachten we dat we het moeilijkste wel achter de rug hadden. Toch sluimerde er onder onze vastberadenheid een zweem van twijfel.

‘Laten we dat ding eerst eens uit en weer aanzetten, dan weten we zeker dat het werkt,’ stelde ik voor.

Met trillende vingers schakelde Ton de synth uit en weer aan. Na een zoektocht door de verschillende opgeslagen geluiden bleek dat de soldaten de aftocht hadden geblazen: de synthesizer had kennelijk een slecht kortetermijngeheugen, of we waren vergeten om het geluid op te slaan. Nadat we de hele procedure nogmaals hadden doorlopen drukte Ton, met het enthousiasme van een waanzinnige Amerikaanse president die eindelijk zijn speeltjes mag lanceren, op de savebutton. Ook ditmaal weigerden de soldaten dienst.

Na een hele avond tevergeefs proberen, waarbij we steeds meliger werden, besloten we onze missie te staken. De Little Boys zouden het zonder laarzen moeten doen. It socks...

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit artikel wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.