In memoriam Erik van der Veen
Erik op zijn geliefde Passo Gavia waar zijn as is uitgestrooid.
In 2013 overleed mijn fietsmaatje Erik. Ik ontmoette hem tijdens een fietsvakantie in de Alpen in 2008. Hij was een op het eerste gezicht lompe Groninger waar je ontzettend mee kon lachen. Wat je niet kon zien was dat hij ook erg diepzinnig kon zijn.
In zijn vrije tijd was hij ook schrijver. Ik heb nog een boek van hem waar ik niet veel van begrijp, omdat het in het Gronings is geschreven. Ook heb ik een bundeltje met korte verhalen van zijn hand waarin de ware Erik schittert.
Hij was zo'n vriend waar je niet veel tegen hoefde te zeggen, en we hebben dan ook heel wat afgezwegen samen. Ook qua muzieksmaak zaten we op één lijn.
Helaas was onze vriendschap van veel te korte duur doordat hij longkanker kreeg. Hij deed daar niet dramatisch over: 'Ik heb gewoon het verkeerde lot getrokken', maar er ging meer in hem om dan je zou denken.
Jammer genoeg was de afstand een probleem. Hij woonde in Stadskanaal en ik in Limburg. Desondanks hebben we heel wat kilometers samen afgelegd in de heuvels en de bergen. Hij had ook ooit de Alpe d'Huez gereden. Daar deed hij altijd wat lacherig over, omdat het voor hem bij lange na niet de moeilijkste of mooiste col was. 'Heb je de Alpe d'Huez al gereden?' imiteerde hij vaak de vraag die je regelmatig krijgt, wanneer men hoort dat je toerfietser bent.
Hij had ook niks met de Alpe d'Huzes, het jaarlijkse evenement om geld op te halen voor de ziekte die hem later zou vellen. Toen hij er niet meer was heb ik dan ook nooit overwogen om die col te bedwingen, en al helemaal niet tijdens dat evenement. Nee, ik heb een foto van hem in mijn achterzak gedaan en ben de Madonna del Ghisallo opgereden. Bovenaan die klim staat een kapelletje gewijd aan de beschermheilige van de wielrenners. Daar hoort hij thuis: niet in de drukte op de Alpe, maar in de stilte tussen de memorabilia van beroemde renners.
Ik denk nog vaak aan hem. Hij was een vriend voor het leven.
In 2013 was ik ooit aan dit gedicht begonnen, maar had het nooit afgemaakt. Ik dacht dat het verloren was gegaan in de chaos op mijn harddisk, maar een paar weken terug vond ik de nog zeer prille versie terug. Nu heb ik het afgemaakt. Een verlaat eerbetoon aan een geweldige vriend.
De Slotklim
Wil je dat ik op je wacht
of sterf je liever in mijn wiel?
Vrienden moeten samen blijven
maar jij zwijgt dus rij ik door
tot de bergpas waar ik wacht
en we gewoon weer vrienden zijn
Maar in de afzink los jij mij
Een stip lost op in eenzaamheid
Maar als de weg weer zwaarder wordt
en in de klim mijn vraag weer rijst
of ik echt niet wachten moet, dan
zwijg je weer, dus rij ik door
en wacht totdat je boven bent
waar we nog eenmaal vrienden zijn
Maar als jouw weg bergafwaarts gaat
laat je me achter voor altijd