Tussen grijs graniet
en hordes toeristen met selfie-tics
twaalf megapixels, maar blind voor elkaar
gefocust op enkel hun eigen bestaan
val ik in het niet, niemand die mij ziet
Een vreemde vogel krijst de weg
Hij kan wel de einder zien
en kent het pad dat voor me ligt
Zijn wijze roep vervliegt gezwind
en ik versta hem niet
Ik wil alleen als water naar de zee
stromen pek en veren op het strand
weerhouden mij
© Rein Menke