Tovenaar of Goochelaar?

Onlangs hoorde ik dat een vriend uit een ver verleden was overleden. Het maakte mijn  artikel Schrijven: Toveren met Tijd akelig actueel. Ik had het daarin over de rode achterlichten van de trein die ik had gemist. Hij zat ook op die trein vol gemiste kansen, en mijn vriendschap met hem was er één van. Dat hij was uitgestapt zette me aan het denken.

Was het toeval dat ik dat artikel juist op dat moment schreef? Logisch gezien wel, maar de schrijver in mij, niet beknot door logica, gelooft dat niet. Ik had het over dingen die er echt toe doen en waarbij schrijven in het niet valt: vriendschap, familie en kinderen. Ze krijgen, behouden en verliezen. Deze gebeurtenis gaf me weer het gevoel dat de tijd stilstond. Nog erger was het besef dat dat voor hem letterlijk het geval was.

Wij schrijvers kunnen toveren met tijd, maar de werkelijkheid kunnen we niet veranderen, dat is de harde realiteit. We kunnen een illusie scheppen waarin we kunnen vluchten voor alles wat we niet onder ogen durven komen, of zelfs de illusie scheppen dat we de werkelijkheid wel degelijk kunnen manipuleren. We kunnen onszelf en onze lezers het gevoel geven dat de wereld anders is, maar zodra het boek wordt dichtgeklapt komt er een einde aan die illusie. Eigenlijk zijn we geen tovenaars maar slechts illusionisten, goochelaars met woorden en gedachten.

Ik schreef in dat artikel al dat de tijd het me door de onderliggende thema’s van De Vlucht van de Raaf soms moeilijk maakte mijn roman te schrijven. Die thema's gaven hem de gelegenheid me tegen te werken, maar ik dacht hem toch getemd te hebben, gemaakt tot een instrument waarmee ik mijn roman kon creëren. Ik dacht de waarheid te kunnen verbergen in een hoge hoed en zelfs mezelf daarin te kunnen verstoppen, weg te kruipen in de donzige vacht van het konijn dat daar op zijn onthulling wacht. 
Dat sterfgeval toonde me keihard dat dit slechts een illusie was, dat ik de schijn niet meer op kon houden, in ieder geval niet voor mezelf. Mijn magie was slechts een goocheltruc, en ik vreesde dat iedereen, net als ik, zou kunnen zien dat de tijd het konijn had gevild, waardoor de beenharde waarheid zichtbaar was geworden.

Ik realiseerde me iets wat ik onbewust eigenlijk al wist. Waarom ik, sinds ik aan De Vlucht van de Raaf begon te werken, mezelf zo vaak tegenkwam in het verleden, alsof de tijd met mij speelde in plaats van ik met hem. Waarom dat spel me vaak triest maakte en soms zelfs deed huilen in mijn slaap. Ik zag in dat het verhaal veel meer zenuwen had blootgelegd dan ik dacht.

Nu deel twee op het punt van uitgeven staat vraag ik me af of ik mezelf wel zo wil blootgeven aan de lezers. Het is weliswaar het verhaal van Rik, maar de inspiratie is opgeborreld vanuit een duistere bron diep in mij. Afgezien van het feit dat het nu te laat is, het eerste exemplaar is al naar me onderweg, wil ik het toch. Het maakt De Vlucht van de Raaf zoveel meer dan een leuk verhaal over een mislukte muzikant. Het stemt tot nadenken en gaat tot op het bot, al zullen sommige lezers dat wellicht niet zien. Dat is niet erg,  ook voor hen is er genoeg te genieten.
Toch is er nog veel meer te vinden onder de goochelaarscape die ik over het verhaal heb gedrapeerd. Tenslotte ben ik dan wel geen tovenaar, maar de magie van mijn boek moet in leven blijven, totdat de lezer het voor de laatste keer dichtklapt.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie en/of sterrenbeoordeling te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.