Mijn nieuwe liefde: Schrijven

Vorige week schreef ik over mijn oude liefde, de gitaar. Deze week wil ik het hebben over mijn nieuwe liefde: schrijven. Eigenlijk is het mijn eerste. Nog voordat ik de gitaar ontmoette had ik me al het hoofd op hol doen brengen door wat ik nu voor het gemak maar even “de pen” zal noemen, al klinkt dit niet bepaald romantisch. Het is wel een toepasselijke benaming aangezien ik dit schrijversgereedschap als iets mannelijks zie. Het zal onbewust iets met de vorm te maken hebben, omdat ook dit woord, net als gitaar, mannelijk en vrouwelijk kan zijn.

Natuurlijk is het zo dat de pen het grotendeels heeft moeten afleggen tegen het toetsenbord, al zijn er nog diehards die het nog steeds gebruiken. Ik niet. Of ik nu met een dun- of dikschrijvend exemplaar probeer te schrijven, het resulteert steevast in zelfs voor mijzelf onleesbaar gekrabbel.

Het was op de lagere school, waar men vergeefse pogingen deed mij netjes te leren schrijven, dat ik ontdekte hoe leuk het is om iets te verzinnen en op te schrijven. De schoolkrant werd vanaf dat moment een stuk dikker, en opstellen werden lichtpuntjes in het verder zo vervelende schoolleven.

Toch was die eerste liefde niet meer dan een kalverliefde, en het kostte me weinig moeite om de pen te laten vallen voor de sexy rondingen van mijn gitaar. Ze eiste al mijn aandacht op en, jaloers als ze was, duldde ze mijn omgang met de pen slechts als die het schrijven van songteksten tot doel had.

Zoals je vorige week al kon lezen kwam die gepassioneerde relatie tot een eind. Het doet nog steeds pijn, maar gelukkig ontmoette ik mijn eerste liefde weer. Hij was veranderd, minder kinderlijk maar nog steeds niet volwassen. Het deerde me niet, omdat ik enkel een zuiver platonische relatie wilde.

De pen gedijde goed in onze relatie en werd al snel volwassen. De nog kinderlijke schoolkrantartikelen werden opgevolgd door liefdesgedichten die goed bij zijn puberteit pasten. Uiteindelijk bracht onze relatie een literaire roman voort en leefden we nog lang en gelukkig.

Terwijl ik deze laatste regel typ komen er veel gevoelens bij me los. Het lijkt het clichématige einde van een sprookje, waardoor ik weer terug moet denken aan de vervlogen droom die mijn relatie met de gitaar was.

De pen brengt me veel genoegen, maar soms twijfel ik. Ben ik wel goed genoeg voor hem? Wat er speelde tussen mijn gitaar en mij was iets natuurlijks, een gevoel aangejaagd door het kloppen van mijn hart. Daarbij vergeleken voelt mijn relatie met hem aan als een verstandshuwelijk, waar ik meer moeite voor moet doen. Natuurlijk vergt elke relatie inspanning, maar mijn gitaar hing altijd aan mijn lippen en stond me altijd bij. De pen is niet zo meegaand. Hij heeft altijd kritiek en luistert veel meer naar wat anderen over onze relatie zeggen.

Hij heeft echter ook goede kanten, genoeg om van hem te houden. Het kost alleen meer tijd om te leren hoe ik met hem om moet gaan. We zijn samen al een heel eind gekomen, maar hij heeft trekjes waar ik nog aan moet wennen. Neem bijvoorbeeld zijn onzekerheid. Hij kan pas enigszins tevreden zijn als hij ervan overtuigd is dat onze vrucht rijp is. Dat kan dus lang duren, zeker als je een roman schrijft.

Het moment van voldoening als mijn gitaar en ik weer een kindje hadden voortgebracht liet nooit zo lang op zich wachten. Toch ben ik er inmiddels achter dat die momenten ook kunnen plaatsvinden als er weer een hoofdstuk, een scène, of zelfs maar een alinea klaar is, zeker als die in mijn ogen geniaal is.

Het is natuurlijk maar de vraag of die passages werkelijk zo geweldig zijn. Bij een song merk je dat direct aan wat er naar je hoofd wordt geslingerd tijdens een optreden. Bier is een goed teken, eieren niet. Wat er wordt geschreeuwd is vaak moeilijker te interpreteren, en door het verblindende licht van de lichtshow is het telkens weer de vraag of de vuisten van het publiek uit enthousiasme worden opgestoken, of als een dringend verzoek het podium te verlaten.

In dat licht bezien is mijn relatie met de pen zo slecht nog niet. Het oordeel van de lezer komt pas veel later, als het al komt. De gefrustreerde zucht, begeleid door het doffe geluid van het dichtklappen van ons boek, zal mijn oren niet bereiken. Het geeft me de gelegenheid om nog even weg te kruipen in mijn eigen fantasiewereld, waar ik mezelf kan wijsmaken dat onze pennenvruchten als zoet fruit verorberd zullen worden. Een wereld waar alle recensenten zijn geëvolueerd naar vriendelijke, enthousiaste fans.

Nu zie ik in dat mijn relatie met de pen net zo fijn en vruchtbaar kan zijn als die met mijn gitaar. Het duurde simpelweg wat langer om de smaak te pakken te krijgen en tot het besef te komen dat voor zowel songs als romans geldt dat de waardering daarvoor een kwestie van smaak is. Een geruststellende gedachte, waardoor ik me uiteindelijk toch vol overgave in de armen van mijn nieuwe liefde kan storten.

***********************

Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur.

Leuk als je dit bericht wilt delen door te klikken op onderstaande icoontjes. En voel je vrij om een reactie te plaatsen, ik ben benieuwd naar je mening!

Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.