Eigenlijk houd ik er niet zo van om het over mezelf te hebben. Wat is daarvan de reden? Is het mijn angst dat ik niet interessant genoeg ben? Of ben ik bang dat anderen me egocentrisch zullen vinden?
Het is gemakkelijker, veiliger, om iemand anders aan het woord te laten. Waarom ben ik dan in hemelsnaam een boek gaan schrijven waarmee ik de aandacht op mezelf vestig?
Vroeger had ik daar geen moeite mee zolang ik me, net zoals Rik, de hoofdpersoon in mijn roman De Vlucht van de Raaf, achter een gitaar kon verbergen. Op een podium kun je een rol spelen, jezelf anders voordoen dan je bent, al is het alleen voor beroemde sterren weggelegd zich 24/7 zo extravagant te gedragen zonder beschouwd te worden als arrogant, eigenwijs, zelfingenomen, afstandelijk, of zelfs megalomaan.
Het zijn slechte karaktereigenschappen, maar toch zijn het juist die eigenschappen die bijdragen aan succes. Immers, als je niet in jezelf gelooft, waarom zou iemand anders dat dan wel doen? Ze zijn nodig om het spelletje te spelen en te doen alsof je een godheid bent, zodat anderen ook in je kunnen geloven.
Toch is het onmogelijk zo’n façade op te werpen zonder een heel belangrijke, goede, eigenschap: zelfvertrouwen. Een eigenschap die Rik ernstig ontbeert waardoor hij steeds meer in de problemen komt.
Merk je het? Ik schakel moeiteloos over naar mijn belangrijkste romanpersonage om de aandacht van mezelf af te leiden. Misschien heb ik, net als Rik, ook wel te weinig zelfvertrouwen. En toch heb ik iets gedaan zonder gitaar om mijn nek, zonder die broodnodige zelfverzekerdheid: ik heb een roman geschreven!
Toen ik daar in 2020 aan begon was mijn zelfvertrouwen al lang, samen met mijn gitaar, weggestopt in een koffer ergens op zolder. Gelukkig heb ik nog twee eigenschappen waar ik niet zo trots op ben en die me regelmatig zijn verweten, vaak nog terecht ook: eigenwijsheid en koppigheid. Toen ik zonder enige voorbereiding aan dit schrijversavontuur begon heb ik daar dankbaar gebruik van gemaakt. Ik moest en zou een roman schrijven!
Aanvankelijk dacht ik mijn gebrek aan zelfvertrouwen te kunnen compenseren door het lezen van boeken en tijdschriften vol schrijftips, maar daar kon mijn eigenwijze ik niks mee. Die wilde niet schrijven volgens de regels, om dezelfde reden dat Rik niet naar het conservatorium ging. Ik wilde schrijven op míjn manier, in de hoop dat het iets origineels zou opleveren.
Gaandeweg het schrijven van De Vlucht van de Raaf groeide mijn zelfvertrouwen en leverden mijn negatieve karaktereigenschappen steeds meer positieve effecten op: eigenwijsheid leidde tot originaliteit en koppigheid tot doorzettingsvermogen.
Ongetwijfeld zullen er velen zijn die niet onder de indruk van De Vlucht van de Raaf zijn, maar als ik het zelf mooi vind zal ik wellicht niet de enige zijn op deze wereld. Als ik er zelf niet van overtuigd zou zijn, wie dan wel?
En zo heb ik alweer een heel aantal woorden aan mezelf gewijd. Ook dit is een spel, een rol die ik moet spelen omdat ik mijn boek natuurlijk ook moet promoten. Daar is heel veel zelfvertrouwen voor nodig. Soms word ik ‘s nachts badend in het zweet wakker, bang dat ik de kritiek die ik natuurlijk ook zal gaan krijgen niet aan zal kunnen.
Moet ik me daar meer tegen wapenen, minder gevoelig zijn? Mijn eigenwijze ik zegt me dat juist die gevoeligheid onmisbaar is bij het schrijven van een goede roman als “De Vlucht van de Raaf”. Mijn koppige ik is het met hem eens, zodat ik nu durf te zeggen dat ik oprecht trots ben op het resultaat.
***********************
Je kunt me ook volgen op mijn auteurspagina https://facebook.com/ReinMenkeAuteur.
Je zou me er een groot plezier mee doen dit bericht zoveel mogelijk te delen. Klik daarvoor op één van de onderstaande knoppen en schreeuw het van de daken.
Bedankt!
Je emailadres wordt niet getoond. Je kunt je reactie altijd weer laten verwijderen via de contactbutton onderaan de pagina.
Reactie plaatsen
Reacties