Wordt dit een politieke verhandeling, en dan nog wel over de BBB? Maak je geen zorgen, ik heb geen zin om een emmer koeienstront over me heen te krijgen als ik hier mijn mening zou geven over Sweet Caroline en haar BoerBurgerBeweging. Mevrouw van der Plas beweerde ooit dat Neil Diamonds song in de top tien van de Top 2000 zou thuishoren. Ik hoop dat ze dat niet deed omdat ze Caroline heet: “sweet” is niet het eerste wat in me opkomt als ik haar zie. Wat er wel in me opkwam toen ik voor het eerst BBB op een bord langs de snelweg zag staan, was Boeren, Burgers en Buitenlui. Ah, eindelijk een partij voor iedereen, dacht ik nog. Niets is minder waar, is inmiddels al gebleken.

In september 2015 gingen mijn vriendin en ik op vakantie naar Ierland. We hadden besloten met mijn auto te gaan en namen de veerboot vanuit Cherbourg, omdat we dan het grootste deel van de 16 uur durende reis slapend zouden kunnen afleggen.

De subtitel van deel twee van mijn roman "De Vlucht van de Raaf" luidt “Ierland is het Einde”. Maar is dat werkelijk zo? Ooit vond ik van wel, maar tegenwoordig denk ik daar anders over.

Het onvoorstelbare is gebeurd: ik maak geen kans meer om Boekgoud te winnen, de jaarlijkse auteurswedstrijd georganiseerd door mijn uitgever. Ik had het kunnen weten. Ook al hadden al mijn lezers op mij gestemd, dan was mijn kans op de overwinning nog steeds net zo klein als het vinden van een pot met goud, zelfs als ik daarbij geholpen zou worden door een leprechaun in het regenboogrijke Ierland.

Vanaf de eerste keer dat Madelief haar hoofdje boven de grond stak, werd ze overweldigd door alle kleuren en geuren die haar omringden. Ze keek haar ogen uit, vol bewondering voor de prachtige bloemen die hoog boven haar uittorenden. Ze hadden de vreemdste namen: die van het boerenwormkruid deed haar griezelen, maar ze genoot van zijn gele bolletjes die vrolijk wuifden in de wind, omringd door vliegjes en bijtjes. Andere schoonheden droegen namen die hen meer eer aandeden, zoals de oosterse morgenster, die straalde als de zon, of het duizendblad, al was duizendbloem een toepasselijker naam geweest. Madelief had zelfs oog voor de schoonheid van de ruwe akkerdistel, een ruwe bolster, blanke pit type met prachtige, paarse bloemenhoofdjes aan de uiteinden van zijn stekelige stengels.

De wereld verandert, en in een steeds sneller tempo. De mensheid deed er meer dan 100.000 jaar over om gedachten vast te leggen voor het nageslacht, maar het was pas rond 1450 dat dit op een min of meer praktische manier mogelijk was. Egyptische schrijvers hadden hele piramides nodig om hun verhalen te vertellen en de kleitabletten van Mesopotamië waren ook niet bepaald handzaam. Ook voor Mozes kwam de uitvinding van de boekdrukkunst te laat: het had hem een klauterpartij met een paar stenen tafelen op zijn rug kunnen besparen.