Consistentie in een verhaal vind ik erg belangrijk. Daarom heb ik bij het schrijven van mijn roman veelvuldig gebruik gemaakt van die geweldige toetsencombinatie Ctrl-f. Ik vraag me dan ook vaak af hoe schrijvers in het pre-digitale tijdperk zonder computer konden. Er zullen er ongetwijfeld nog zijn die er geen gebruik van maken, maar voor mij is het een godsgeschenk. Omdat ik thuis niets in goede en geordende staat, zoals de Archiefwet voorschrijft, bewaar, zou het een ramp zijn als ik niet de beschikking zou hebben over zo’n digitale toverdoos. Tijdens mijn haast obsessieve jacht op tegenstrijdigheden zou ik al snel bedolven worden door een fluisterende lawine van flinterdunne vellen papier, afkomstig van de wankele flanken van Mount Manuscript.

Waar blijft de tijd? Je hoort deze verzuchting nog weleens wanneer mensen elkaar na lange tijd weer ontmoeten. Ik weet het niet, net zomin ik het antwoord weet op de vraag wat tijd nu eigenlijk is. Je moet al een filosoof of natuurkundige zijn wil je hier iets zinnigs over kunnen zeggen.

Schrijven leek me een geweldig vak. Lekker in mijn eentje dagenlang op een zolderkamertje mijn fantasie de vrije loop laten, het liefst aan de ruige Ierse westkust met een mooi uitzicht op zee, waar ik naar inspiratie zou kunnen zoeken in het opspattende schuim van de grijze golven. Een plek waar zelfs een writersblock aangenaam zou zijn.

Het schrijven van mijn roman "De Vlucht van de Raaf" gaf me veel plezier, maar ook ongevraagde blikken in de beerput van mijn verleden. Zoals je inmiddels wel weet is het geen autobiografie, maar het zal duidelijk zijn dat het geen toeval is dat de subtitel van deel één "Vervlogen Droom" is.

In december verschijnt deel twee van mijn debuutroman “De Vlucht van de Raaf”. Maar kun je dan nog spreken van een debuut? Volgens het woordenboek is een debuut de eerste keer dat iemand optreedt voor publiek of de eerste publicatie van een auteur, maar dat mag ook thuis. Gelukkig maar, het uitpakken van het eerste exemplaar van deel één van mijn roman, in het bijzijn van mijn vriendin, was al gênant genoeg.

Een paar dagen terug heb ik de derde en hopelijk laatste versie van het definitieve manuscript van deel 2 van "De Vlucht van de Raaf" naar mijn uitgever gestuurd. Net als bij de eerste twee versies, die kennelijk ten onrechte de aanduiding definitief hadden, wist ik zeker dat deze versie foutloos was. Het was nogal een aanname, aangezien ik in de vorige toch weer een aantal foutjes was tegengekomen. Nu echter was ik ervan overtuigd dat alleen iemand met een twijfelachtige voorliefde voor mieren nog een paar fouten zou kunnen vinden. Toch heb ik in het laatste definitieve manuscript nog het één en ander moeten herschrijven. Dat had echter niets te maken met spel- of taalfouten, maar met auteursrechten.